Het accepteren van de bovennatuurlijke ander

Soms lees je een boek uit, maar ben je in gedachten nog helemaal in die wereld. Was er nog maar zo’n boek! Gelukkig blijven sommige auteurs ook in die wereld hangen en schrijven ze een spin-off. Zo schreef Richelle Mead de ‘De Alchemisten’-serie na het eindigen van de ‘Academicus Vampyrus’-reeks. Het eerste boek in deze serie is Bloedverwanten, waarin we de alchemist Sydney Sage volgen terwijl ze steeds vriendelijker wordt met die onnatuurlijke moroi en dhampiers.  

Sydney leerden we kennen in de ‘Academicus Vampyrus’-serie, waarin ze dhampier Rose hielp. Door haar hulp kreeg ze echter problemen met haar alchemistenbazen. De alchemisten zijn er om het bestaan van de moroi (vampieren), dhampiers (half-vampieren) en strigoi (de hele slechte vampieren) geheim te houden voor de wereld. Ze nemen deze taak heel serieus, want ze vinden dat deze wezens maar gevaarlijk en onmenselijk zijn (ook al weet de lezer van de ‘Academicus Vampyrus’-boeken wel beter). Dat Sydney deze onmenselijke wezens heeft geholpen wordt haar dan ook niet in dank afgenomen. In Bloedverwanten krijgt Sydney de kans om te laten zien dat haar loyaliteit wel degelijk bij de alchemisten ligt, helaas is dit moeilijker dan gedacht.  

Bij veel vampierverhalen (en andere bovennatuurlijke wezens) gaat het om het accepteren van de ander, van het onbekende, en dit is ook duidelijk een thema in Bloedverwanten. Heel letterlijk zelfs. Sydney gaat om met moroi en dhampiers en ze komt erachter dat ze lang niet zo bang voor hen hoeft te zijn als ze altijd heeft meegekregen in haar alchemistenwereld. De connectie met discriminatie en integratie is duidelijk.  

Sydney begint de moroi en dhampier waarmee ze omgaat steeds meer als vrienden te zien, maar een levenslange hersenspoeling schud je niet zomaar van je af. Dus als Sydney naar een middelbare school wordt gestuurd om daar Jill, de zus van de moroi-koningin, te beschermen heeft ze veel moeite om over haar angst heen te komen. Doordat ze veel vooroordelen heeft reageert Sydney soms heel bekrompen en dit is frustrerend om te lezen.  

Naast Sydney kennen we ook Jill al uit de ‘Academicus Vampyrus’-serie. Jills leven loopt gevaar, waardoor het hof haar naar een veiligere plek heeft gestuurd: het zonnige Palm Springs. Met haar meegekomen zijn twee andere bekenden: de altijd waakzame Eddie en de sarcastische Adrian. Ook andere bekenden komen langs of worden genoemd. Mead weet wat haar fans willen.  

Helaas zijn de grootste gevaren voor Jill in Palm Springs de zon en alle jongens die verliefd op haar worden. Doordat dit de enige Jill-problemen zijn waar Sydney mee te maken krijgt begint ze Jill steeds meer te bemoederen. Sydney moet ervoor zorgen dat Jill veilig blijft, maar waarom ze zich dan gaat bemoeien met haar liefdesleven? Gelukkig zijn er voor Sydney nog andere problemen op te lossen, zoals de geheimzinnige tatoeages op de middelbare school, de vreemde strigoi-aanvallen en een verveelde Adrian die op zoek is naar iets spannenders in het leven.  

Er is een duidelijke groei te zien in de verschillende personages. Zo leert Sydney bijvoorbeeld steeds meer van zich af te bijten en dit leidt tot leuke gesprekken, waar een badass Sydney soms haar gezicht laat zien. Hopelijk leert ze in de toekomst ook over haar eetstoornis heen te komen.  

Richelle Mead schrijft vlotte dialogen en er spelen verschillende verhaallijnen naast elkaar, toch is het taalgebruik soms heel stijf. De personages klampen zich echter aan je vast en laten je niet meer los, waardoor je toch door blijft lezen. Mead is ook erg goed in het beschrijven van mensen die verliefd op elkaar worden. In Bloedverwanten is het op het gebied van romantiek nog rustig, maar het einde hint zeker op toekomstige zwijmelgevallen.  

Bloedverwanten is zeker aan te raden voor liefhebbers van de ‘Academicus Vampyrus’-serie, maar ook voor lezers die nog niet bekend zijn met deze wereld is dit een prima fastfood boek. Het is snel te lezen en erg vermakelijk, maar helaas niet erg origineel.