Dit boek is wat men bedoelt met 'guilty pleasure'

Wat zou je doen als je je helemaal in moet zetten voor een groep mensen waar je altijd over gehoord hebt dat ze slecht en gevaarlijk zijn? Wat als blijkt dat dit eigenlijk wel meevalt en je eigenlijk heel goed op kunt schieten met deze mensen? Sydney Sage weet hier de antwoorden niet op. In dit tweede boek in de ‘De Alchemisten’-serie van Richelle Mead raakt Sydney steeds meer begaan met de moroi en dhampiers in haar leven, terwijl haar alchemistenleiders denken dat ze braaf afstand houdt van deze onmenselijke wezens.  

De gouden lelie begint met een bezoek van Sydney aan een alchemistenkamp waar ze de hervormde Keith ziet, die in het eerste boek (Bloedverwanten) naar een heropvoedingscentrum van de alchemisten is gestuurd. Hier begint Sydney in te zien dat de mensen in haar leven lang niet zo goed zijn als ze zelf denken. Ze begint zich ook zorgen te maken over haar vriendschap met Jill, Eddie en Adrian, want deze vriendschap zou nooit goedgekeurd worden door haar mede-alchemisten.  

Sydney realiseert zich dat de moroi en dhampiers niet (allemaal) slecht zijn en dat niet alle mensen goed zijn. In dit boek komt de groep vampierjagers in beeld waar in het eerste boek al naar gehint werd. Deze groep doet Sydney beseffen dat ook mensen slecht kunnen zijn, waardoor ze haar vooroordelen laat varen. Sydney zegt heel letterlijk dat ze erachter komt dat mensen soms veel kwaadaardiger kunnen zijn dan de moroi en dhampiers die ze kent. Het ‘moraal van het verhaal’ ligt er zo helaas nogal dik op.  

Helaas komt de actie in dit boek pas laat op gang. Het grootste gedeelte van het boek is Sydney bezig om de nieuwe dhampier Angeline uit de problemen te halen en probeert ze te daten met Brayden, een jongen aan wie haar klasgenoot Trey haar heeft gekoppeld. Iedereen vertelt Sydney dat Brayden zo op haar lijkt en dat Sydney dat niet beledigend vindt is erg verrassend. Brayden is een behoorlijk saaie toevoeging aan het boek. Misschien dat hij grappig bedoeld was, maar daar waren de beschreven situaties niet grappig genoeg voor. Deze relatie wordt natuurlijk niet geholpen doordat het duidelijk is dat er een andere romance om de hoek staat te wachten die veel interessanter lijkt.  

Tegen de achtergrond van de dagelijkse beslommeringen op de middelbare school Amberwood spoort Sydney’s geschiedenislerares haar aan om iets te doen met haar magische krachten. Sydney ziet dit echter helemaal niet zitten omdat dit tegen haar principes als alchemist ingaat. Het is nog steeds frustrerend om over de koppige Sydney te lezen, want de argumenten waar ze mee komt zijn niet erg overtuigend. Het is ook irritant dat iedereen de hele tijd zegt hoe geweldig Sydney is, want dat is ze – net als iedereen – natuurlijk niet.  

Als het boek uiteindelijk in de laatste honderd pagina’s op gang komt is het een heel vermakelijk verhaal. Helaas is het daarvóór niet heel erg boeiend en ook niet erg origineel. Zoals het eerste boek prima weg te lezen was, is dit boek dat ook. Verwacht niet te veel diepgang, of een goed verstopt mysterie om te ontrafelen. Maar ook al is er van alles mis aan dit boek, het is toch leuk om te lezen. Een echt guilty pleasure dus.