Een klassiek jeugdboek

De bijzondere woorden van Gioia van de Italiaanse schrijver Enrico Galiano is een boek over een ietwat vreemd meisje dat een leuke jongen ontmoet, maar dan blijken dingen niet helemaal zo te zijn als ze leken.   De Italiaanse Gioia heeft geen gemakkelijk leven. Thuis kent ze geen liefde en geen geld, haar ouders zijn waardeloze opvoeders. Ze snapt niet veel van haar leeftijdsgenoten en hoe nep ze allemaal zijn. Op hun beurt snappen ze op school niet veel van Gioia en vinden ze haar raar.  

De bijzondere woorden van Gioia is een klassiek jeugdboek. In vergelijking met de meeste jeugd/YA-boeken van nu is hoofpersonage Gioia geen vlotte grappige verteller. Er is geen leuke romance waarbij je lekker kunt wegzwijmelen. Het wemelt niet van social media en sms’jes. Gioia heeft niet eens een mobiele telefoon. Maar dat maakt ook eigenlijk niet veel uit, want vrienden heeft ze ook niet. En van haar ouders hoeft ze ook niet veel aandacht te verwachten.  

De enige mensen met wie Gioia praat zijn haar oude oma die niet meer kan praten, haar favoriete leraar en haar beste vriendin. Maar van deze drie personen is er eentje niet echt. Dan ontmoet ze op een avond een jongen die zichzelf ‘Lo’ noemt. Hij wilt verder niet veel kwijt over wie hij is en hoe hij heet. Door de eerdergenoemde persoon die alleen in het hoofd van Gioia bestaat, wordt er twijfel gezaaid over de echtheid van Lo. Ook bij Gioia zelf.  

Gioia is een bijzonder meisje. Dat wil de schrijver in ieder geval heel erg duidelijk maken. Ze verzamelt bijzondere onvertaalbare woorden en ze maakt bijzondere foto’s. Ze luistert naar oude muziek op haar MP3-speler en eigenlijk doet ze alles wat haar leeftijdsgenoten gek zouden vinden. Of zo wordt Gioia in ieder geval neergezet in het boek. De vraag wat ‘normaal’ is, is een belangrijke in dit boek. Is het erg dat Gioia niet ‘normaal’ is? Of is Gioia eigenlijk normaler dan ze zelf denkt? 

De schrijver denkt in ieder geval dat Gioia vreemde gewoontes heeft, hij benadrukt met alle gekke gewoontes van Gioia dat ze anders dan de ‘normale’ tiener is. Maar er zullen veel meer tieners bestaan die graag naar oude muziek luisteren en de ‘standaard’ tiener maar overdreven vinden. Die ook van taal houden en bijzondere onvertaalbare woorden verzamelen in een boekje. Die graag fotograferen en daarin hun eigen stijl hebben gevonden. Nee, eigenlijk is Gioia zo vreemd nog niet. Uiteindelijk is ze ook maar gewoon een mens die op zoek is naar liefde. Iets wat ze weinig kent in haar leven.  

De bijzondere woorden van Gioia doet eigenlijk denken aan een Carry Slee-boek: een tiener met een probleem die verliefd wordt. Maar dan langer, uitgebreider en diepgaander. Het is een serieus boek, met maar een klein beetje humor. Het mysterie van het verhaal speelt zich vooral af in het hoofd van het hoofdpersonage. Is ze psychisch wel helemaal in orde?  

Galiano heeft een goed verhaal neergezet, wat hier en daar een beetje traag is en zo nu en dan ook een tikje overdreven. De manier waarop de schrijver omgaat met psychische problemen is zeker netjes te noemen. Iedereen wordt als mens neergezet en niet als ‘gekkie’. Behalve de gemene populaire klasgenoten van Gioia, maar die worden toch al te veel op handen gedragen.