Vermakelijk, maar niet uitdagend

Voor wie geen genoeg kan krijgen van de serie 'Het Hawthorne-mysterie' is Jennifer Lynn Barnes voor de vierde keer in de wereld van deze rijke familie gedoken om nu het verhaal van de broers Jameson en Grayson te vertellen. Ook al heet het boek De Hawthorne-broers, voor fans van Nash en Xander heeft het weinig meer te bieden dan twee rolletjes in de marge. Maar wat heeft dit vierde boek in de serie wél te bieden?

De hoofdstukken volgen afwisselend Jameson en Grayson. De twee (half)broers hebben ieder hun eigen avontuur, waarbij ze meer te weten komen over hun eigen vader. Dit zijn twee heel verschillende verhalen, wat ervoor zorgt dat het boek nooit begint te vervelen. Keerzijde is dat de twee verhaallijnen zo verschillend zijn dat ze nooit bij elkaar komen en het boek hierdoor niet veel samenhang heeft. Naast dat de verhaallijnen elkaar nooit kruisen spreken de twee broers elkaar ook bijna niet. Hierdoor is het haast alsof je twee boeken door elkaar aan het lezen bent.

Daarnaast mist het boek, dat vertaald werd door Elise Kuip, luchtigheid. Beide jongens zijn heel serieus en zwaarmoedig. Overal wordt erg gewichtig over gedaan, terwijl er eigenlijk niet zoveel aan de hand is. Zo zit Grayson bijvoorbeeld heel lang na te denken over dat hij moet liegen en hoe vreselijk dat is. Je gaat haast denken dat hij God zelf gaat oplichten. Maar dan blijkt zijn leugen te zijn: 'ik heb een vriendin'. Wat een veel lichtere leugen is dan je uit het voorafgaande opmaakt.

Als lezer krijg je vooral het idee dat de schrijfster je wil laten denken dat ze een episch mysterieus verhaal aan het vertellen is. Maar nergens doet ze dat echt. Er worden bijvoorbeeld weinig hints gegeven waarmee je als lezer zelf aan het denken wordt gezet. Eigenlijk wordt alles je voorgekauwd door de personages. Wat jammer is, want zo word je als lezer niet echt uitgedaagd.

Wat wel veel in het boek zit zijn uitgebreide beschrijvingen, die eigenlijk niet veel toevoegen aan het verhaal. Het is niet altijd nodig om de kamer waar ze naar binnen stappen uitgebreid te beschrijven door alle ramen en deuren aan te wijzen. Deze beschrijvingen houden het verhaal op, terwijl je liever leest wat er gebeurt. Vooral het begin heeft hier last van. Richting het einde komt alles wat meer op gang, maar met bijna 500 pagina’s is dit boek gewoon een dikke pil die waarschijnlijk dunner had kunnen zijn.

Liefhebbers van de eerste drie boeken zullen blij zijn met de update die het boek biedt over hun favoriete personages. Voor wie de eerste boeken niet heeft gelezen, of voor wie het allemaal niet meer zo vers in het geheugen ligt, zal dit verhaal wat verwarrend kunnen zijn. Er komen namelijk veel personages uit de eerdere boeken voorbij, zonder dat ze allemaal een beschrijving meekrijgen. Op dit gebied was wat meer uitleg wel gewenst geweest. Daarbij lijken veel personages enkel te zijn opgenomen in het verhaal om fans van de serie een plezier te doen, zonder dat ze echt iets toevoegen aan het verhaal. Eén personage is er bijvoorbeeld enkel voor één telefoongesprek, waardoor je je afvraagt waarom diegene in het verhaal is opgenomen.

Sowieso is het de vraag of De Hawthorne-broers iets toevoegt aan de gehele serie, want was het verhaal niet al rond? Maar ja, het is natuurlijk fijn om weer lekker in je favoriete wereld te kunnen rondhangen met je favoriete personages. Dus ook weer niet heel gek dat er nog een extra boek is gekomen. Dat er wat elementen zijn die beter hadden gekund is dan misschien ondergeschikt aan het leesplezier. Er is nog een vijfde deel aangekondigd, dus voor  er is voor de fans nog iets om naar uit te kijken.