Prima einde, maar waar is de 'wow'?

Je neef heeft je enorm verraden door letterlijk een mes in je rug te steken. Hoe kom je daar overheen? Als een perfect hoofdpersonage besluit Ethan in De IJzerstrijder van Julie Kagawa dat hem niets anders te doen staat dan zijn neef (en de wereld) te redden van de ondergang.  

De IJzerstrijder is het derde deel in de ‘Call of the Forgotten’-serie en het zevende deel in de ‘Iron Fey’-serie, waar CotF een spin-off van is. Het boek begint maanden na het einde van het tweede deel (De duistere fae). Ethan ontwaakt in Nimmernimmer uit een coma. Het begin van het boek is een beetje warrig, omdat Ethan nog half droomt, hij niet goed weet wat er aan de hand is en hij niet weet waar hij is. Dit brengt de lezer op dezelfde manier terug in het verhaal als Ethan. De onduidelijkheid aan het begin heeft dus een goede reden, waardoor het achteraf gezien niet erg is. Al duurt het tijdens het lezen wel eventjes voordat het duidelijk is wat er aan de hand is.  

Ethan is het ultieme hoofdpersonage: onbaatzuchtig, doet alles voor zijn familie en hij doet alles om de wereld te redden. Als Ethan wat meer twijfel had gehad, of wat egoïstischer was geweest, dan zou hem dat zo veel meer diepgang geven. Daarbij blijkt hij in de wereld van het verhaal ook nog eens bijzonder te zijn, doordat hij in een profetie in verband wordt gebracht met zijn neef Keirran. Waardoor juíst hij uitermate geschikt is om dit probleem op te lossen. Helaas is dit weinig origineel en is het verhaal daardoor erg voorspelbaar.  

Het boek heeft verder een duidelijk verhaal: de ziel van Keirran lijkt gestolen door de amulet die hij draagt. Ethan gaat, samen met zijn vriendin Kenzie, op zoek naar een manier om de macht van de amulet te breken. Hiervoor volgt hij de broodkruimels (om een sprookjesmetafoor te gebruiken) die andere personages voor hem uitstrooien. Soms loopt hij tegen problemen aan, maar eigenlijk lijkt deze speurtocht hem niet zo heel erg moeilijk af te gaan. Het lijkt soms eigenlijk een beetje te gemakkelijk te verlopen. Fae die enorm gevaarlijk zijn en hem eigenlijk niet lijken te willen helpen, blijken dat uiteindelijk toch te doen. Dit haalt wel wat spanning weg, want alles wijst op een ‘en ze leefden nog lang een gelukkig’-einde.  

De grote tegenstander blijft verder ook erg uit beeld. Keirran en de vrouwe lijken Ethan eigenlijk nooit direct tegen te werken, al sturen ze wel wat voetvolk op Ethan af. Door de afwezigheid van de twee grote slechteriken verloopt alles best mak. Nergens is er echt groot verdriet of verlies, maar ook geen intens geluk. Nergens geeft Kagawa de lezer een klap in het gezicht door iets weg te nemen of krijgt de lezer een dikke knuffel omdat er iets geweldigs gebeurt. Hierdoor is er toch wel een gevoel alsof er iets mist. Er is nergens een ‘wow’. Alle losse draden worden braaf aan elkaar geknoopt, waardoor het als einde van een serie misschien wel bevredigend is, maar als boek op zichzelf nog wel iets tekortkomt.  

Dat het doel van Ethan zo duidelijk is en dat hij op zo’n duidelijke speurtocht gaat is wel erg fijn voor het leesgemak en leesplezier. Als lezer weet je wat je te wachten staat. De personages zijn wel een beetje vlak en hebben weinig diepgang, maar hierdoor is er ook erg weinig om je als lezer aan te ergeren. Het boek is een beetje als aardappelpuree: niet erg culinair, maar lekker genoeg en makkelijk weg te werken.