Razendsnel verhaal vergeet de diepte in te gaan

Een nieuw avontuur voor Taran in De meesterdief, het vervolg op De woenstijndief. Na de gebeurtenissen in deel één van deze YA-fantasyserie van Emmelie Arents is het leven van Taran compleet veranderd. In het tweede boek is hij dan ook klaar voor een nieuw begin. Is dit een nieuw begin waar wij als lezer ook blij van worden?

In De meesterdief krijgt Taran een opdracht van de koning, die hem naar het verlaten eiland Turat brengt, een plek waar nog niemand levend van terug is gekomen. Het verhaal verloopt verder vrij standaard. Taran reist met een gezelschap naar zijn doel en onderweg komen er obstakels op zijn pad. Dit hoeft niet slecht te zijn, want met een stel leuke personages en een flinke dosis spanning zijn dit perfecte ingrediënten voor een prima avonturenverhaal. Helaas ontbreken deze ingrediënten in De meesterdief.

Het grootste probleem van De meesterdief is dat de personages te oppervlakkig zijn. Er zijn twee verschillende vertellers in het boek, maar ze klinken allebei precies hetzelfde. Gelukkig staat er bovenaan de pagina in wiens hoofdstuk je zit, anders zou je hopeloos de weg kwijt zijn. Een ander nadeel van de vlakke personages is dat alle ‘grote’ emotionele momenten niet het effect hebben dat de schrijfster voor ogen heeft. Twists en onthulling worden beschreven alsof ze heel belangrijk zijn, maar deze momenten voelen nooit verdiend omdat de personages niet genoeg uitgediept zijn.

Daarnaast mist het verhaal diepgang op belangrijke punten. Elk obstakel wordt beschreven alsof het enorm groot is en het echt maar net goed gaat komen. Maar uiteindelijk is elk gevaar in een paar zinnen afgehandeld en loopt men weer vrolijk verder alsof er niets is gebeurd. Er gaan mensen dood en daar wordt vervolgens geen woord meer aan vuil gemaakt. Het verhaal gaat snel door na dit soort emotioneel geladen momenten, terwijl er op andere momenten geforceerd een ‘belangrijk moment’ in je gezicht wordt geduwd, omdat het op dat moment uitkomt voor het plot.

Nog vervelender is dat een groot mysterie aan het begin van het boek na een paar zinnen uit beeld verdwijnt. Op het einde van het boek bestaat dit mysterie ineens weer, omdat het dan belangrijk is voor de plot, zonder dat een personage er in de tussentijd ook maar enig moment aan gedacht heeft. Op de lezer na, die zich afvraagt waarom de personages hier geen vragen over hebben.

Naast al deze punten is er ook nog een ander ietwat ongemakkelijk aspect om te lezen anno 2021. Het verhaal speelt zich af in een fantasieversie van ‘het Midden-Oosten’. Deze fictieve wereld is opgebouwd uit simpele stereotype en het voelt dan ook meer aan als de Fata Morgana in de Efteling dan als het echte Midden-Oosten. Mogelijk is dit onderdeel van het algehele probleem van gebrek aan diepgang in het boek.

De schrijfstijl is verder prima. Het boek leest vrij vlot, doordat het een opeenstapeling van gebeurtenissen is. Dialogen voelen wat geforceerd aan, maar nooit heel storend. Mochten de eerder beschreven punten geen probleem zijn voor je, dan zal dit zeker een boek zijn waar je snel doorheen gaat. Maar het gebrek aan diepgang zorgt voor een leeg gevoel na het lezen van De meesterdief.