Net niet spannend genoeg

De perfecte leugen van Jo Spain opent vol gas. De lezer wordt direct in het verhaal gezogen en de spanning knalt er vanaf. Maar dan, kan Spain dit tempo volhouden?

Om daar maar meteen antwoord op te geven. Nee, dat lukt haar niet. Na de eerste paar hoofdstukken zakt het verhaal in en gebeurt er eigenlijk heel lang niets. Het verhaal lijkt niet niet naar een climax toe te werken, maar wel naar een laatste onthulling. Deze mist helaas de kracht om echt te kunnen verbazen.

Erin is getrouwd met politieagent Danny en samen beleven ze een rustige ochtend. Maar dan staat zijn partner Ben ineens voor de deur met slecht nieuws en springt Danny zijn dood tegemoet. Erin probeert te achterhalen wat er speelde bij de politie waardoor haar man voor deze wanhoopsactie koos. In haar zoektocht ontmoet ze nieuwe mensen en krijgt ze hulp uit allerlei hoeken. Niet iedereen blijkt echter even betrouwbaar te zijn.

De perfecte leugen, vertaald door Anne Livestro, is opgebouwd uit drie verschillende tijdlijnen. Er is de Erin in het nu, hierin wordt de rechtszaak gevolgd. Daarnaast is er Erin van toen, dit volgt het verhaal vanaf de dood van Danny tot aan de rechtszaak. Daarnaast is er ook nog een verhaallijn met Lauren en Ally die zich een paar jaar eerder op Harvard afspeelt. Deze verhaallijnen komen afwisselend aan bod in de verschillende hoofdstukken.

De drie verschillende verhaallijnen maken van De perfecte leugen een lang en verdeeld verhaal. Er gebeurt na de dood van Danny eigenlijk maar weinig. Erin komt niet veel te weten en de lezer ook niet. Waarbij vooral het verhaal van Ally en Lauren in Harvard niet veel toe lijkt te voegen aan het hoofdverhaal van Erin. Wat er überhaupt is gebeurd met Lauren blijft extreem onduidelijk. Verder dan ‘ze is aangevallen’ komt het niet, tot het einde van het boek.

Deze Harvard-verhaallijn mist hints naar wat het te maken heeft met het verhaal van Erin. Als lezer krijg je geen enkele hulplijn aangereikt om zelf verbanden te vinden. In deze hoofdstukken wordt vooral veel informatie achtergehouden voor de lezer, wat behoorlijk frustrerend is. Alle personages weten wat er is gebeurd, maar de lezer krijgt hiervan niets mee. Hierdoor vraag je je toch regelmatig af of je over belangrijke informatie heen hebt gelezen.

Het achterhouden van informatie gebeurt ook in de verhaallijnen met Erin. In het ‘nu’ is Erin de onbetrouwbare verteller die maar weinig laat doorschemeren over waar ze precies voor terecht staat. In de ‘toen’-tijdlijn zijn het vooral de personages om Erin heen die haar niets vertellen. Het frustrerende is dat veel van de gebeurtenissen na de dood van Danny niet hadden hoeven gebeuren als de partner van Danny gewoon eerlijk was geweest tegen Erin.

Het verhaal brengt een twist op het einde, maar deze voelt te gemakkelijk verstopt doordat alles geheim wordt gehouden. De onduidelijkheden van het verhaal maken het boek helaas niet spannend, maar juist frustrerend om te lezen. Ook lijkt het alsof Erin steeds overhaast tot conclusies komt. Het gevolg is helaas dat hierdoor veel emoties en gevoelens niet echt voelen.

Niets is wat het lijkt in De perfecte leugen van Jo Spain. Zelfs de omschrijving van het boek niet. De lezer wordt al vanaf de omslag op het verkeerde been gezet. Dit trucje van informatie achterhouden begint gauw te vervelen. Het is jammer dat het veelbelovende begin van dit boek zijn beloftes niet waar heeft kunnen maken.