Een pageturner met veel leegte

Bestaat ‘de waarheid’? Dat is de (misschien erg cliché-)vraag die Colleen Hoover in het boek De waarheid stelt. Hoover is bekend geworden door haar romantische NA-boeken, maar haar nieuwste verhaal is een thriller – met een flinke scheut romantiek. Weet ze als thrillerschrijfster ook te overtuigen?

Hoofdpersonage Lowen is een schrijfster met weinig succes en veel tegenslag: haar moeder is net overleden en ze wordt bijna uit huis gezet. Gelukkig komt er een klus op haar pad. De beroemde schijfster Verity heeft een auto-ongeluk gehad, waardoor ze haar populaire boekenreeks niet af kan maken. Lowen wordt gevraagd om de thrillerserie verder te schrijven. Hiervoor wordt ze door de man van Verity, Jeremy, uitgenodigd bij hun thuis. Zo kan Lowen in het kantoor van Verity zoeken naar aantekeningen voor de laatste boeken. Maar in plaats van aantekeningen vindt ze een manuscript voor een autobiografie. Hier begint het mysterie, want is Verity wel wie ze lijkt te zijn? Haar manuscript schetst namelijk een heel ander verhaal dan wat de buitenwereld lijkt te weten.

De waarheid leest lekker weg door de vlotte en simpele schrijfstijl en het is makkelijk om tot diep in de nacht door te lezen omdat je het boek niet weg kunt leggen. Maar ondanks dat het genoeg spanning weet te brengen om de lezer vast te houden, komt het op veel punten eigenlijk tekort.

Het verhaal is lui te noemen. Dat begint al bij de naam van de personage Verity, die er nogal dik bovenop ligt. Het betekent ‘waarheid’ in het Engels. En dat is eigenlijk alles waar het verhaal over gaat: spreekt Verity de waarheid? Daarnaast lijkt alles vooral geschreven te zijn om de lezer te choqueren, zonder dat het veel toevoegt aan het verhaal. Zo begint het boek met een heftige gebeurtenis die Lowen meemaakt op straat. Maar Lowen reageert er vrij vlak op, misschien is ze in shock? Maar nee, ongeveer 20 pagina’s later lijkt deze traumatische gebeurtenis alweer compleet vergeten. De gebeurtenis is overduidelijk geschreven als heftige opening – wat natuurlijk prima is, maar je verwacht dan wel dat het impact heeft op de rest van het verhaal.

Het laat ook meteen zien dat Lowen een personage is met weinig diepgang. Het is lastig om met haar mee te leven, want ze heeft niet echt een persoonlijkheid. Ze lijkt meer het voertuig te zijn waarmee het verhaal verteld kan worden. Het romantische aspect van het verhaal werkt daardoor ook niet echt. En de vele twists op het einde hebben ook niet bepaald de impact die Hoover daarmee voor ogen had. Ze voelen vooral erg geforceerd aan. Maar misschien is het grootste probleem wel dat het vinden van dit manuscript eigenlijk niets veranderd voor Lowen. Ze kende Verity niet, en als personage is Verity ook (letterlijk) verlamd. Maar zelfs als ze dat niet zou zijn, doet ze in feite niets in het verhaal.

Hoovers De waarheid, vertaald door Olga Hoekstra, leest absoluut lekker weg, maar weet als thriller weinig te overtuigen. Het choqueren lijkt het belangrijkste te zijn geweest voor de schrijfster, waardoor ze is vergeten om het verhaal te vullen met echte personages en een echte dreiging.