Een beetje van hetzelfde, maar dan net niet

Een stel tieners, een gigantische toren in het jaar 2118 en drama. Het recept voor een goed boek? Het werkte in ieder geval in het eerste deel van de ‘Duizend hoog’-serie (Duizend hoog) van Katharine McGee, maar werkt dit recept ook nog in het tweede deel, Duizelingwekkende hoogte?  

Net als in het eerste boek begint de proloog van Duizelingwekkende hoogte 'in medias res'. Vergelijkbaar met het eerste boek gaat het over een waarschijnlijk fatale gebeurtenis, maar dit wordt allemaal nog in het midden gehouden. Daarna springt het verhaal terug in de tijd om weer naar deze gebeurtenis toe te werken. In het eerste hoofdstuk is een klein personage uit het eerste boek uit op wraak op de hoofdpersonages, wat veel spanning belooft, maar dit is eigenlijk meteen het zwakke punt van dit tweede deel in de serie.  

Het tweede boek probeert de succesvolle formule van het eerste boek te kopiëren, door spanning te creeren rond de vraag wie het slachtoffer zal zijn, maar kan deze belofte niet waarmaken. Het uiteindelijke slachtoffer is redelijk voorspelbaar en ook ontzettend teleurstellend, omdat ze eigenlijk bijna geen onderdeel uitmaakt van het verhaal. Het wraaknemen komt ook pas aan het einde van het boek weer terug, waardoor het eigenlijk weinig spanning toevoegt aan het verhaal. Dit personage verdwijnt ook eigenlijk helemaal uit het verhaal na het eerste hoofdstuk.  

Dit maakt de rest van het verhaal gelukkig niet saai. De hoofdpersonages maken genoeg dingen mee om het een vermakelijk verhaal te maken. Het boek had dus prima gekund zonder dit frame van wraak en een cliffhanger. Zelfs zonder de snode plannetjes van de ‘slechterik’ uit het eerste hoofdstuk is er al spanning in het verhaal. Zo maakt Leda het leven zuur van de andere personages en is er een nieuw personage dat niet blijkt te zijn wie ze zegt dat ze is.  

Het is de schrijfster goed gelukt om lezers met dit nieuwe personage Calliope - die eigenlijk de slechterik is, aangezien ze slachtoffers maakt van de andere personages, mee te laten leven. Dat is knap gedaan. McGee laat goed de verschillende kanten van het verhaal zien. Ze geeft de personages een motivatie en een doel, waardoor het interessant is om te lezen wat er gaat gebeuren.  

Verschillen tussen rijk en arm, hoog in de toren en laag in de toren, worden ook in dit tweede deel belicht. Maar dit thema, samen met het futuristische van het verhaal, blijft op de achtergrond. Met deze thema’s is het wereldje in het eerste boek opgebouwd, in dit tweede boek gaat het vooral om de personages.  

Dit klinkt natuurlijk heel mooi en diepgaand, maar laat je niet misleiden. Dit boek is pure soap en vermaak. En daar is niets mis mee, natuurlijk. Dit tweede boek borduurt voort op het eerste deel in de serie. Alleen jammer dat het de beloftes niet zo goed weet waar te maken als in het eerste deel.