Mysterie, drama en romantiek in een futuristische setting

Het is 2118 en in New York staat een enorme (letterlijke) wolkenkrabber van duizend verdiepingen hoog. In die toren wonen de vijf tieners die gevolgd worden in Duizend hoog van Katharine McGee. Een korte beschrijving die veel wordt gebruikt voor dit boek: Gossip Girl, maar dan in de toekomst.  

Misschien dat dat Duizend hoog inderdaad correct beschrijft, het gaat inderdaad om enkele rijke tieners en een paar tieners met minder geld. De sociale status is in Duizend hoog ook zeker een belangrijk thema. Dit is te zien in de toren, die heel letterlijk sociale lagen heeft. Op de lagere verdiepingen wonen de armere mensen die de toren onderhouden of werken voor de mensen op de hogere verdiepingen. Bovenaan wonen de rijkste mensen. De toren is op deze manier ook een stad op zichzelf. Buiten de toren is nog een New York (en wereld) zoals wij die kennen, maar het boek focust zich op de wereld binnen de toren.  

De wereld is goed neergezet en er is snel in mee te gaan. De wereld kent andere technologieën, maar het zijn allemaal variaties op wat we nu al kennen, waardoor het nog herkenbaar is. De futuristische wereld is vooral het decor waarin het verhaal van de vijf tieners wordt verteld. Het gaat om de mensen en dat is vaak een tijdloos verhaal. De toren biedt de schrijfster de mogelijkheid om de verschillende sociale lagen heel duidelijk een plek te geven om het verhaal te ondersteunen.  

Duizend hoog begint met een proloog waarin een cliffhanger je enorm benieuwd maakt naar de rest van het verhaal. Het boek springt daarna twee maanden terug in de tijd om te vertellen hoe de gebeurtenis in de proloog heeft kunnen gebeuren. Dit is erg goed gedaan, want hoe dichter je bij het einde komt hoe meer je je gaat afvragen wie het zou kunnen zijn, wie het noodlot treft. En bij elk feestje vraag je je af of dit hét feestje is waarop gebeurt wat in de proloog gebeurt. In het ontrafelen van dit mysterie is het boek nooit voorspelbaar en je gaat steeds meer vrezen dat het misschien jouw favoriete personage gaat overkomen.  

Naast het mysterie dat in de proloog wordt neergezet gaat het boek vooral om de personages en hoe ze omgaan met hun sociale status. Elk hoofdstuk volgt een van de vijf personages (Avery, Leda, Eris, Rylin en Watt) die allemaal een andere achtergrond hebben. Doordat ze regelmatig met elkaar in contact komen, is het leuk om de personages door elkaars ogen te zien. De verschillende verhaallijnen van de personages raken verder steeds meer in elkaar verstrengeld waardoor ze uiteindelijk met z’n allen op dat ene feest terechtkomen.  

De verschillende personages zijn in het begin soms lastig uit elkaar te houden. Vooral de meiden die hoog in de toren wonen lijken in het begin erg op elkaar. Maar hoe verder je in het boek komt, hoe echter ze gaan voelen. Alle personages krijgen te maken met romantiek, maar niet alle relaties zijn zo geslaagd. De verliefdheid van Avery is eigenlijk gewoon heel erg onsmakelijk. Eris leert daarentegen veel door haar nieuwe relatie, wat haar verhaal enorm interessant maakt. Rylin beleeft een wat clichématig sprookjesachtige romance, maar dit maakt het niet minder leuk om te lezen.  

Misschien dat de verschillende sociale lagen te letterlijk zijn weergegeven in de toren, maar dit is nooit storend. Je wordt er niet mee om de oren geslagen, het blijft vooral op de achtergrond meespelen. Doordat het zo duidelijk is, is er ook geen onnodige extra uitleg, waardoor het boek echt kan gaan om de personages. Het boek blijft dan misschien wel aan het oppervlak hangen, het is goed geschreven en het is enorm vermakelijk. Soms is dat alles wat we nodig hebben in een boek.