Even doorbijten, maar dan heb je wat

Soms heeft je leven verandering nodig. Zo blijkt voor Tessel, die in Dwarsloper helemaal vast zit in de sleur van de middelbare school. Meedoen aan de klimaatmars doorbreekt deze sleur voor haar en eindelijk lijkt de echte Tessel te ontwaken. Mijke Pelgrim weet deze ontwikkeling van Tessel mooi neer te zetten in haar eerste Young Adult-boek, voor lezers vanaf 13 jaar.

Aan het begin van het boek is Tessel een enorm irritante, verveelde tiener. Eentje die het bloed onder je nagels vandaan kan halen. Het begin is verder traag, met veel tijdssprongen. Tessel vertelt (op klagerige toon) wat er gebeurt, zonder dat we echt iets zien gebeuren. Het loont gelukkig om hier doorheen te lezen. Vanaf het moment dat Tessel op pad gaat voor de klimaatmars begint het verhaal echt te lopen.

Tessel worstelt, net als velen van ons, met wie ze is. Ze ziet haar perfecte zus als voorbeeld en daardoor blokkeert ze. Ze zal toch nooit zo goed kunnen zijn als haar zus, denkt ze zelf. Dus waarom zou ze dat nog proberen? Mede geholpen door haar verveelde schoolvrienden wordt Tessel een verveelde tiener die niets meer aan school doet. Tot ze zich in een opwelling aanmeldt voor de klimaatmars naar Brussel, terwijl ze eigenlijk maar weinig geeft om het klimaat.

Dat de mensen met wie je omgaat je vormen wordt duidelijk als de cynische Tessel tussen alle bevlogen klimaatjongeren loopt en ze langzaam weer tot leven komt. Met haar verveelde vrienden ver achter zich gelaten. Ze krijgt, als Tessa, een rol in de groep van de organisatie van de klimaatmars. Hierdoor heeft ze het gevoel dat ze meetelt en dat er een plekje in deze wereld is voor haar. Dit heeft schrijfster Pelgrim heel mooi uitgewerkt. De verandering gaat langzaam, waardoor je als lezer ook ineens verbaasd bent over de nieuwe Tessel. Met aan het einde mogelijk een paar weggepinkte traantjes.

Mijke Pelgrim is als schrijfster haast niet terug te vinden in de tekst. Nergens leidt de taal af van het verhaal en dat is mooi gedaan. Ze schrijft duidelijk met een jonge lezer in gedachten, zonder te vervallen in 'hip taalgebruik'. De dialogen klinken als gesproken door echte mensen. Hierdoor leest het verhaal erg vlot weg.

Tegen het einde van de klimaatmars wordt de spanning opgebouwd. Kan Tessel haar geheim bewaren of ontkomt ze er niet aan om haar nieuwe vrienden de waarheid te vertellen? Dat ze helemaal geen Tessa heet en dat ze ook eigenlijk niet mee is gaan lopen om haar liefde voor het klimaat. Spanning opbouwen met een geheim dat dreigt uit te komen is vaak geen heel sterke manier om spanning op te bouwen. Misschien omdat het zo vaak wordt misbruikt in soaps. Maar in Dwarsloper werkt het, omdat het eigenlijk helemaal niet om deze spanning gaat. Het gaat om Tessel die eindelijk weer geeft om iets.

Het is jammer dat de start van het boekn even worstelen is en langer aanvoelt dan nodig is. Want het boek is het zeker waard om tot het einde te lezen. Tessel maakt een mooie ontwikkeling door die vlot leesbaar is. Daarbij is er nog een vleugje romantiek, wat misschien niet per se nodig is, maar wat waarschijnlijk door velen gewaardeerd zal worden. Dwarsloper is een mooi verhaal, waarin voor veel lezers misschien wel wat herkenning ligt.