Een beetje van hetzelfde

Poeh, dat was het dan. De ‘Vuurvogel’-trilogie is ten einde. Met Een miljoen werelden met jou heeft Claudia Gray de enorme wereld van de serie afgesloten. Kans is groot dat je nooit eerder een boek hebt gelezen met zoveel verschillende versies van de hoofdpersoon.  

Na het lezen van de twee eerdere boeken uit deze serie weet je al hoe dit derde boek begint: midden in de actie. Ditmaal springt Marguerite naar een andere dimensie waar ze meteen in levensgevaar is. Een boosaardige versie van Marguerite springt namelijk door verschillende dimensies om de andere Marguerites te vermoorden. Dit zodat hoofdpersoon Marguerite niet de kans krijgt om deze dimensies te redden.  

Slechte Marguerite, in het boek ‘booswicht’ genoemd, helpt haar ouders om haar verloren zus Josie terug te krijgen. Haar versie van Josie is versplinterd geraakt over de vele dimensies en om haar terug te krijgen willen ze al deze dimensies vernietigen. Hierdoor zouden alle stukjes Josie terug moeten komen. ‘Onze’ Marguerite probeert dit te voorkomen en reist haar achterna.  

In de hele serie is identiteit een belangrijk thema. Wie ben je? Waardoor word je gevormd? Elke wereld in het boek heeft een andere Marguerite gevormd. Waarmee Grey duidelijk laat zien dat we allemaal gevormd worden door onze omgeving. Al is er ook een ‘kern’ van een ‘ware ik’, waar Marguerite in gelooft. Maar dan wordt Marguerite in dit derde boek tegengewerkt door een ‘slechte’ versie van zichzelf. (Of ze slecht is hangt natuurlijk af vanuit wiens ogen je kijkt.)  

Marguerite vindt zichzelf een goed mens, maar hoe kan het dan dat een andere versie van haarzelf de vijand is? Dit probeert Marguerite uit te vogelen. Alleen jammer dat ze hier net voorbij de helft van het boek even voor gaat zitten en er dan binnen een paar minuten achter is. Dit had wel wat beter door het verhaal heen verwerkt kunnen worden.  

Een ander minpuntje is dat er veel herhaling zit in het verhaal. Steeds springt Marguerite weer naar een andere wereld waarin ze een versie van zichzelf probeert te redden van de dood. Die herhaling zorgt ervoor dat het verhaal stil lijkt te staan.  

De herhaling is er ook op een wat hoger niveau, want dit boek heeft een vergelijkbare opbouw als de eerdere boeken. Elk boek heeft het volgende recept: het begint midden in actie, met Marguerite in een andere dimensie. Daarna wordt de situatie waarin Marguerite zich bevindt uitgelegd via een flashback. Hierna springt Marguerite van dimensie naar dimensie om een bepaald doel te bereiken. ‘Waarom iets veranderen als het werkt?’, lijkt Gray gedacht te hebben.  

Voor fans van de serie zal dit boek een prima afsluiting zijn. Alles wordt zelfs helemaal tot in de puntjes afgerond met een epiloog – voor hen die meer van open eindes houden is het misschien beter om die epiloog over te slaan. Het boek is als derde deel herkenbaar, misschien zelfs een beetje te herkenbaar door de vele herhalingen. Maar hierdoor ook vertrouwd en misschien precies wat de lezer van de serie wil.