Leest lekker weg, maar erg cliché

Om maar met de deur in huis te vallen: wat een prachtige omslag heeft dit boek. Het hart van de Adelaar is het debuut van Emmelie Arents. Weet de schrijfster het boek met een even mooi verhaal te vullen als de omslag doet beloven?

Hoofdpersonage Joanna Sky is een van de weinige mensen met magische krachten. Magische krachten die in haar koninkrijk verboden zijn. Aan het begin van het boek wordt Joanna gered vlak voordat ze ter dood wordt veroordeeld voor een bewerking die ze niet heeft uitgevoerd. De koning blijkt haar krachten nodig te hebben om tegen een rebellengroep, de Adelaars, te kunnen optreden. Wat volgt is een dubbelleven in het kasteel terwijl ze in haar krachten wordt getraind.

Het Hart van de Adelaar is ontzettend fijn en vlot geschreven. Je kunt door het boek heen razen als je er even goed voor gaat zitten. Het verhaal is typisch een Young Adult fantasy: Een meisje (al is ze eigenlijk al een jonge vrouw) kan iets bijzonders en wordt om die reden door de boze leider gebruikt en gevangen genomen. Helaas is het verhaal zo typisch in dit genre te plaatsen dat veel verhaallijnen al van ver te ruiken zijn. Zoals de romantiek. Als je al eens een boek in dit genre hebt gelezen, dan weet je voor wie ze gaat vallen.

Het is jammer dat er in het verhaal maar weinig tijd is voor Joanna’s verlies van haar verloofde Thomas. Dit onderdeel is wat het verhaal minder cliché maakt, maar helaas laat de plot dit aspect al vlug achter zich. Er wordt wel geschreven dat ze verdrietig is, maar het verdriet is helaas niet echt te voelen. Hier is Thomas te vluchtig en oppervlakkig voor beschreven. Aan de andere kant gaat het verhaal nu wel vlot door, maar er mist hierdoor wel diepgang.

Het grootste deel van de plot zit goed in elkaar, maar naar mate het boek vordert verschijnen er wat los bungelende verhaallijnen. Er wordt aan het einde een nieuw personage geïntroduceerd dat belangrijk lijkt te zijn, maar daarna nooit meer voorbij komt. Er is ineens sprake van serieuze liefde, maar de weg ernaartoe lijkt te zijn verdwenen. Dan is er een twist: Joanna wordt herenigd met iemand uit haar verleden. Alleen wordt er niet echt stilgestaan bij wat dit voor haar betekent. En deze twist roept ook vragen op. Joana is jarenlang op dezelfde plek gebleven als waar ze is opgegroeid. Hoe kon ze dan niet eerder teruggevonden zijn?

Naast de losse verhaallijnen gaat het einde ook erg gehaast over de climax heen; ineens is het verhaal klaar. Het einde heeft ook veel onduidelijke tijdssprongen, waardoor het niet meer duidelijk is of er nu maanden, weken of dagen voorbij zijn gegaan. Verder leunt het verhaal te zwaar op dat wat bekend is in verhalen in dit genre. Zoals de verliefdheid. Het is voorspelbaar, en niet echt sterk uitgewerkt. Maar het was beter geweest als je het als lezer weer als nieuw zou kunnen ervaren.

Het hart van de Adelaar van Emmelie Arents is dus helaas niet helemaal bevredigend. Het is absoluut een interessant verhaal en dat het wat cliché is, is door de vingers te zien omdat het toch wel plezierig is om te lezen. Maar helaas loopt het verhaal niet helemaal lekker in de maat.