Vervolg met hetzelfde recept

Welke tiener heeft er niet dagelijks te maken met politiek drama? Elke tiener zeg je? Dan heb je Tess Kendrick-Keyes nog niet ontmoet, een tiener die vaker met politici rondhangt dan dat ze gaat shoppen. Na een complex moordmysterie in De fixer van Jennifer Lynn Barnes heeft Tess in het vervolg, Hoog verraad, andere problemen om op te lossen.  

Zoals te lezen was in De fixer is het leven van Tess ineens compleet anders geworden nu ze de waarheid over haar familie weet. In het vervolg, Hoog verraad, probeert ze deze nieuwe waarheid een plaats te geven. Daarnaast helpt ze een klasgenoot om verkozen te worden tot president van de studentenraad.  

Zo komt er letterlijk een politiek spel op school, dat zich spiegelt aan de ‘echte’ politiek van het land. Deze plot belandt echter op de achtergrond als er verschillende aanslagen plaatsvinden. Waaronder op de school van Tess, waar veel kinderen van belangrijke Amerikanen student zijn. Het ervaren van een aanslag door erover te lezen, terwijl in onze eigen wereld ook aanslagen worden gepleegd, geeft het boek iets vreemds. Het maakt het makkelijk om het voor je te zien, maar dit komt niet door de mooie schrijfkunsten van Barnes en heeft vooral te maken met de actualiteit.  

De schrijfstijl van Hoog verraad staat compleet in teken van het verhaal en dat is jammer. Elke gebeurtenis en elke gedachte is heel letterlijk opgeschreven, waarbij weinig ruimte wordt gelaten voor een sfeerbeschrijving. Dit is jammer omdat hierdoor de personages op een afstand blijven. Ook al is alles wat er gebeurt aangrijpend op zich, het is lastig om echt om Tess te geven. Nog erger is het gesteld met haar vrienden – Vivvie, Asher en Henry – waarvan de karakters weinig uitgediept worden. Hierdoor voelen ze niet ‘echt’ en blijven ze op de achtergrond waar weinig onderscheid tussen hen is.   

Vanaf het moment van de aanslagen wordt het boek meteen een stuk spannender en lijkt het verhaal pas echt op gang te komen. Het eerste deel is traag en er gebeurt niet erg veel. Barnes lijkt niet veel te kunnen met het politieke leven op een school. Het was mooier geweest om te zien dat ze alle spelers en groepen op een middelbare school tegen elkaar had uitgespeeld (zoals bijvoorbeeld in de serie ‘Veronica Mars’ werd gedaan), maar in plaats daarvan laat de auteur ‘grote-mensen-politiek’ los op de school. Zoals ze dat ook deed in De fixer. Uiteindelijk is ze ook veel beter in het spannend maken van deze ‘echte’ politiek, maar waarom is er dan gekozen voor een tiener als hoofdpersonage?  

Ondanks de problemen van Hoog verraad is het verhaal op zichzelf spannend en kun je je er prima mee vermaken, als je door de problemen heen kunt kijken in ieder geval. Als vervolg blijft het in het straatje waar De fixer in is begonnen, dus liefhebbers van dat boek zullen waarschijnlijk ook prima van Hoog verraad kunnen genieten.