Bombastisch, maar met een klein hartje

Wat doe je als je grote voorbeeld er niet meer is? Hier worstelt Laurel mee in Liefdesbrieven aan de sterren  van Ava Dellaira. Ze probeert om te gaan met het verlies van haar zus May. De zus waar ze naar opkeek en de zus die haar had moeten beschermen. Laurel probeert te ontdekken wie ze zelf is, zonder May. Door brieven te schrijven aan een mengeling van muzikanten, acteurs en auteurs als Amy Winehouse, Amelia Earhart, Janis Joplin en E.E. Cummings leert Laurel een plek te geven aan haar gevoelens nu haar zus er niet meer is.

'Schrijf een brief aan een overleden persoon', zo luidt de opdracht van de lerares Engels. In plaats van te kiezen voor een beroemde president, kiest Laurel voor Kurt Cobain. De zanger van de band Nirvana, op wie haar zus May gek was. Net als Kurt Cobain leeft May niet meer, maar of May net als Kurt Cobain zelfmoord heeft gepleegd is heel lang niet duidelijk. Uiteindelijk schrijft Laurel een heel schrift vol met brieven aan overleden beroemdheden, zonder ooit de opdracht in te leveren.

Wie is Laurel eigenlijk nu haar grote voorbeeld er niet meer is? Aan het begin van het boek spiegelt ze zich nog naar haar zus. Ze draagt de kleren van haar zus en ze probeert even 'cool' te zijn als haar zus. Ze doet zich stoer voor, maar eigenlijk is Laurel enorm breekbaar. Door May's destructieve gedrag te kopiëren probeert Laurel afstand te nemen van haar gevoelens. Laurel stort zich op feestjes en drank, maar ze stort zich ook op de grenzen van het leven. Ze loopt langs afgronden zonder stil te staan bij de gevolgen van haar acties, waardoor ze op een gegeven moment verwijderd raakt van al haar nieuwe vrienden. Uiteindelijk wordt Laurel steeds meer haar eigen persoon en is ze niet meer zo verdwaald in het leven. Deze verandering is geleidelijk en geloofwaardig beschreven.

Laurel heeft het idee dat iedereen haar verlaat. Haar zus door te overlijden, haar moeder – letterlijk – doordat zij naar Californië is vertrokken. Haar vader is er nog voor Laurel, maar hij lijkt zich in zichzelf te hebben teruggetrokken. Terwijl Laurel rouwt om de dood van haar zus, is ze eigenlijk ook boos op haar, omdat May haar in de steek heeft gelaten. Hoe Laurel zowel verdrietig als boos is, is heel goed uitgewerkt. De boosheid leeft onder de oppervlakte van de tekst, omdat Laurel nog niet durft toe te geven dat ze eigenlijk boos is. Hoe dit langzaam verschuift is erg mooi gedaan.

De schrijfstijl zelf is moeilijk te omschrijven. Het is een beetje bombastisch en misschien ook wel pretentieus, maar nooit irriterend. Een voorbeeld: “Hij leidt naar een plek waar dat allemaal nooit bestaan heeft, waar dat altijd wel bestaan heeft, waar iets als tijd niet bestaat, alleen een gevoel dat eeuwig voortduurt. Een gevoel waaraan ik niet kan ontsnappen. Het spijt me. Ik heb ervoor gezorgd dat ze me verliet.” De woorden wervelen over de bladzijde, maar zijn wel begrijpelijk en makkelijk om te lezen.

Toch is het boek niet helemaal zonder negatieve punten. Zo duurt het erg lang voordat Laurel eindelijk vertelt wat er nu eigenlijk gebeurde op die avond dat May overleed, waardoor je je afvraagt of het überhaupt nog een keer ter sprake komt. Hierdoor voelt de ontknoping uiteindelijk weer gehaast, omdat daar veel minder tijd aan gegeven is. Maar door het mooie taalgebruik vergeet je algauw dat je eigenlijk op antwoorden zit te wachten.

Ondanks de zware thema's van Liefdesbrieven aan de sterren  is het wel makkelijk te lezen. Doordat het een briefroman is, word je heel dicht bij de verteller gebracht. Het is alsof Laurel haar verhaal aan jou vertelt. Dit maakt het ook meteen aangrijpender, omdat je als lezer zo dicht bij haar betrokken wordt. Verwacht dus zeker geen luchtig verhaal, maar wel een erg ontroerend verhaal.