Rouwverwerking op een kostschool

Mijn jaar na jou is het eerste boek van schrijfster Nina de Pass. Leuk weetje: Ze begon het boek tijdens een cursus creatief schrijven. Is dit verhaal over verdriet en je angsten overwinnen een geslaagd debuut? 

Na een fataal ongeluk op oudjaarsnacht verdrinkt de ooit levendige Cara in verdriet en schuldgevoel. Zij heeft het overleefd, maar haar beste vriendin Georgina (‘G’) is dood. Terwijl Cara achter het stuur zat toen ze werden aangereden. Cara’s moeder is ten einde raad en stuurt haar naar een kostschool in Zwitserland. In de hoop dat ze daar een nieuwe start kan maken. Als je hierbij denkt een echte tranentrekker in handen te hebben, dan valt dat nog wel mee. Al zullen de zakdoekjes hier en daar wel nodig zijn. Het is vooral een hoopvol verhaal. Cara leert omgaan met haar verdriet. En ze leert om andere mensen weer toe te staan in haar leven, inclusief de liefde. 

De schrijfstijl is vlot en prima vertaald door Margot Reesink. Het boek komt langzaam op gang, maar dat past eigenlijk heel goed bij het verhaal. Ik-verteller Cara is aan het begin van het boek nog in rouw. Ze is boos en onaardig tegen iedereen. Ze heeft tijd nodig om haar verdriet te verwerken. De Pass geeft haar hoofdpersoon daar genoeg tijd en ruimte voor. Hoe meer Cara haar verdriet verwerkt, hoe meer de mensen om haar heen veranderen in echte mensen. Dat is erg mooi gedaan. Zo krijgen uiteindelijk zelfs de gemene meiden op haar school een licht menselijke kant door de ogen van Cara. 

Het ontstaan van haar nieuwe vriendschappen is daarentegen een beetje zwak. Waarom zijn ze geïnteresseerd in haar terwijl ze geen interesse in hen toont? Maar aan de andere kant is dat hoe Cara het zelf ziet, en aangezien zij de ik-verteller is van het verhaal heeft ze misschien wel meer interesse in ze getoond dan we als lezer te weten krijgen. (Al kun je op deze manier natuurlijk alles goedpraten dat mist in een plot.) Ook wordt er soms veel gewicht gehangen aan een emotioneel moment, maar komt de uitwerking net te kort om dit ook echt goed over te laten komen. Er is haastig overheen geschreven, waardoor het niet de zware lading krijgt die De Pass lijkt te willen overdragen. Zo voelen deze momenten een beetje geforceerd aan. 

Het is verder jammer dat Georgina geen grotere rol heeft in het verhaal. Door de titel krijg je het idee dat hun vriendschap centraal staat in het verhaal, maar ‘G’ lijkt enkel het concept van een vriendin te zijn. Als lezer kom je er nooit echt achter waarom de twee vriendinnen waren. De ‘twist’ over wat Cara heeft gedaan komt daardoor ook niet zo goed over als bedoeld. 

De zwakke punten in het boek doen echter niet af aan het mooie en ontroerende verhaal van een meisje dat zichzelf weer moet leren vinden na een traumatische gebeurtenis. Dat ze daarbij de liefde vindt is natuurlijk niet nodig, maar dat brengt het verhaal wat extra feelgood. Mijn jaar na jou is daarmee zeker een geslaagd debuut.