Irritant en belerend

Wat heb je eigenlijk écht nodig? Dat lijkt de vraag te zijn die Joelle Charbonneau stelt in Nodig. Een kijkje in het hoofd van tieners die zich afvragen wat ze nodig hebben en hoe ver ze willen gaan om dit te krijgen? Dat zou een interessant boek zijn geweest. Dat is helaas niet het boek dat Joelle Charbonneau heeft geschreven. Nodig blijft heel oppervlakkig en is ook nog eens enorm belerend.   

Een nieuwe website, met de naam Nodig, vraagt scholieren van een middelbare school wat ze nodig hebben. In eerste instantie moeten ze anderen uitnodigen om te krijgen wat ze willen hebben, maar als zo goed als elke leerling al lid is moeten er opdrachten uitgevoerd worden. Dit is een interessant concept, want het stelt de vraag wat je nou écht nodig hebt en hoe ver je zou gaan om dit te bereiken. Charbonneau kiest ervoor om de focus te leggen op het thrillerachtige aspect van het verhaal. Er blijkt een ‘boosaardig’ persoon achter de website te zitten en dat is het probleem dat opgelost moet worden.  

Hier gaat het eigenlijk ook meteen mis in Nodig. De ontknoping van dit mysterie is onlogisch en ongeloofwaardig. Het internet en de sociale media worden behandeld als een of ander almachtig monster waar iedereen misbruik van maakt. Het lijkt bijna alsof de moraal van het verhaal is dat je maar beter van het internet weg kunt blijven. Dit is een ouderwets standpunt, waar je echt niets mee kunt in deze tijd.  

Ook de beslissingen die de ouders nemen zijn onlogisch en deze worden eigenlijk alleen gemaakt om het verhaal voort te kunnen zetten. Een bemoeiende moeder is bijvoorbeeld niet handig voor het verhaal. En dus kiest de schrijfster ervoor om Kaylee’s moeder wel haar zorgen over de psychische toestand van haar dochter te laten uiten, maar beslist zij ook meteen om Kaylee alleen thuis te laten terwijl ze zelf gaat logeren bij haar zus in een andere stad.  

Naast het onlogische en ongeloofwaardige verloop van het verhaal zijn de personages ook nog eens enorm irritant. Ze zijn egoïstisch en stellen zich enorm aan. Denkt de schrijfster dat alle tieners zich zo gedragen? Van alle personages leren we Kaylee het beste kennen. Zij is het hoofdpersonage en de enige ik-verteller. Maar ook over haar komen we niet meer te weten dan dat ze haar zieke broertje wil helpen, dat ze denkt dat ze een goed persoon is en dat ze het gevoel heeft dat iedereen altijd over haar praat.  

Verder zijn er nog een heleboel hoofdstukken waarin andere leerlingen worden gevolgd vanuit de derde persoon. Deze personages leren we al helemaal niet kennen en ze zijn ook vaak niet uit elkaar te houden. Alle personages klinken hetzelfde, waardoor er niemand tussenuit springt die gedenkwaardig is. Door de vele personages blijft het verhaal heel erg oppervlakkig en wordt het hele aspect van het ‘wat heb je écht nodig’ totaal vergeten. Blijkbaar doen tieners alles om maar te krijgen wat ze willen. Doordat je geen van de personages echt leert kennen is het moeilijk om met ze mee te voelen. Een grotere focus op minder personages had het verhaal een stuk sterker gemaakt.  

Het concept is enorm interessant en het verhaal leest vlot en het is op momenten ook echt spannend. Toch laat het boek een heel erg ontevreden gevoel achter. Nodig kijkt enorm neer op tieners en is hierdoor heel erg belerend van toon. Daarnaast is de oppervlakkigheid en de onlogische ontknoping heel erg teleurstellend en frustrerend.