Door een onduidelijke basis stort het hele verhaal in elkaar

Seeker van Arwen Elys Dayton is moeilijk te categoriseren. Het heeft iets van fantasy, iets van sciencefiction, iets futuristisch en iets van steampunk. De schrijfster lijkt alle populaire genres in een blender te hebben gegooid, waar dit boek uit is gekomen. Erg ambitieus, maar helaas is het te veel van het goede met een onduidelijke basis, waardoor het een onsamenhangend en verwarrend geheel is geworden.  

Quin, Shinobu en John zijn op een landgoed in Schotland opgeleid tot zoekers. Aan het begin van het boek zijn ze klaar om beëdigd te worden. Wat een zoeker precies doet is niet echt duidelijk. In ieder geval zijn de laatste generaties zoekers niet meer zo nobel als ze oorspronkelijk waren bedoeld. Maar wat was hun oorspronkelijke doel? Hier gaat het boek een beetje aan voorbij. In ieder geval is er verraad en de drie vallen uiteen in hun vlucht en zucht naar wraak.   Alleen gebeurt er daarna niet zo veel. Er worden steeds stukken overgeslagen, waardoor het lijkt alsof de actie ergens anders gebeurt. Ook de ontwikkeling die de personages doormaken gebeurt eigenlijk buiten de bladzijdes. Shinobu is bijvoorbeeld ineens drugsverslaafd (waarom?) en Quin heeft ineens een bijzondere gave om mensen te genezen. Eerder is er niet naar deze gave verwezen en daarna gebruikt ze deze geneeskracht ook niet meer. Het voegt dus ook niets toe aan het verhaal.  

Verder is het heel onduidelijk wanneer het verhaal zich afspeelt. Het deel in Schotland doet vermoeden dat ze ergens in de Middeleeuwen leven, of in een soort van onbestemd fantasy-verleden. Als ze in Hong Kong en Londen zijn lijkt het verhaal zich eerder in een futuristische sci-fi/steampunk-setting af te spelen. Of is het een alternatief heden? Een toekomst? Er is dus geen duidelijk frame waarin het verhaal te zien is. Door het hele boek heen moet je steeds het beeld in je hoofd aanpassen. Dit is heel frustrerend tijdens het lezen. De eerste keer dat een mobiele telefoon wordt genoemd is bijvoorbeeld pas in het laatste kwart van het boek. Daarvoor was het dus nog heel goed mogelijk dat het een wereld is waarin mobiele telefoons niet bestaan.  

Naast de warrigheid en onduidelijkheid is er ook nog de enorm stereotyperende (en luie) omschrijving van Azië. Ze zijn in Hong Kong en daar zijn natuurlijk allerlei opiumdens en er is een wijze mythische heler die hen helpt. Het boek is opgehangen aan slappe stereotypes die het boek totaal niet overeind houden.  

Terwijl ze in Hong Kong zijn wordt verder iedereen beschreven als ‘Aziatisch’. Want iedereen in dat werelddeel ziet er natuurlijk precies hetzelfde uit. En zelfs als dat een juiste omschrijving zou zijn, dan is dat toch logisch, want ze zijn in Azië? In Londen wordt toch ook niet iedereen omschreven als ‘Europees’? Zelfs een ruimte is niet veilig voor de omschrijving van ‘Aziatisch’:  

“De kelderruimte was lang en smal. Er stonden allerlei versierde kasten en keurig opgestapelde kisten langs de muur, met een smal paadje ertussen. Het deed heel erg Aziatisch aan.”  

Wat dat ook moge betekenen.  

Arwen Elys Dayton heeft absoluut te veel willen doen in Seeker. Het uitgangspunt dat op de achterflap van het boek is beschreven is absoluut intrigerend en het boek is op momenten ook gewoon leuk om te lezen, maar er is gewoon te veel. Zelfs het combineren van genres is een heel leuk idee, maar de uitwerking moet dan echt veel beter. Er moet een duidelijk frame zijn, zodat de lezer vanaf het begin weet dat het gaat om een combinatie van genres. Dit moet niet halverwege het lezen pas duidelijk worden. Het boek heeft totaal geen stevig fundament, waardoor alles wat erop gebouwd wordt eigenlijk uit elkaar valt.