Dertien in een dozijn-verhaal

Met The Fates Divide gaat het lotsverhaal van Cyra en Akos verder. Weet Veronica Roth met dit tweede (en laatste) deel meer indruk te maken dan met het standaard YA-verhaal van het eerste boek in dit tweeluik, Carve the Mark?   In The Fates Divide zijn Cyra en Akos gevlucht naar de gevaarlijke planeet waar de Shotetbannelingen zich verschuilen. Daar krijgen ze van het lokale orakel iets te horen dat hun hele leven overhoopgooit. Ondertussen is Lazmet, de vader van Cyra, opgestaan uit de ‘dood’ en zijn terugkeer zorgt voor een grote oorlog tussen de Shotet en Thuvhe.  

Het boek begint met een moord en daarna schakelt het verhaal een versnelling terug. Hoofdpersonages Cyra en Akos hergroeperen zich en wachten af. Ze hebben een duwtje nodig van buitenaf om weer op gang te komen. Hierdoor gebeurt er eigenlijk vrij weinig aan het begin van het boek. In de climax van het verhaal realiseert Cyra zich ineens iets over haar donkere en pijnlijke krachten. Deze plotse openbaring komt een beetje uit het niets en lijkt een te makkelijke oplossing voor het probleem. Maar eigenlijk is dit niet het grootste mankement van het boek.  

Waar het eerste boek in deze reeks onopvallend was door een gebrek aan originaliteit, verrassing en sprankeling, is dit tweede boek dat helaas ook. Natuurlijk zijn er verschillende elementen in het verhaal van The Fates Divide die anders zijn dan andere verhalen. Nergens wordt echt een verhaal gekopieerd, maar hoeveel stoere heldinnen die de wereld moeten redden van een tiran terwijl ze verliefd wordt op een knappe jongen (die ook allerlei problemen heeft) hebben we nou eigenlijk nodig?  

Dit concept blijkt natuurlijk wel te werken, daarom zijn er zo veel boeken met deze ingrediënten. En de herkenbaarheid maakt het natuurlijk ook leuk om een boek te lezen. Als een boek leuk is en je hebt het uitgelezen, dan kan het dat je daar meer van wilt lezen. Niet voor niets zijn er zo veel vergelijkbare boeken verschenen nadat iedereen The Hunger Games-serie van Suzanne Collins had verslonden en Katniss vele harten van lezers stal (of was het Peeta/Gale?). Zo waren de Divergent-boeken van Veronica Roth bijvoorbeeld populair, die daar sterk door beïnvloed waren. Het is jammer dat Roth verder weinig originele ideeën lijkt te hebben. Ze zijn in ieder geval niet te bespeuren in de ‘Carve the Mark’-reeks’.  

Het boek zou kunnen opvallen door de mooie schrijfstijl, maar dat is ook niet het geval. De tekst staat meer in het teken van het verhaal, wat natuurlijk prima is als het verhaal je van je sokken zou blazen. Maar als het verhaal middelmatig is, dan helpt deze schrijfstijl er niet aan mee om het boek naar een hoger niveau te tillen.

The Fates Divide is geen slecht boek. Liefhebbers van het eerste boek zullen ook kunnen genieten van dit tweede verhaal, want het levert een beetje van hetzelfde. Het zit prima in elkaar, het leest redelijk vlot, er zit genoeg spanning in. De gebeurtenissen en keuzes van personages zijn redelijk logisch. Toch weet het boek geen indruk achter te laten. Wat maakt dit boek nou zo anders dan andere (fantasy-)boeken in YA? Naast de setting niet veel.