Oh Calliope, wat doe je eigenlijk nog in dit boek?

Torenhoog van Katharine McGee is het laatste deel in de serie over een stel tieners die in een duizend verdiepingen hoge toren wonen. Weet dit derde deel weer te overtuigen als het eerste deel, of stelt het opnieuw een beetje teleur zoals het tweede deel?  

Dit derde boek staat in het teken van identiteit. Elk hoofdpersonage probeert te ontdekken wie hij of zij is. Doordat identiteit zo’n belangrijk thema is in dit boek hebben de personages eigenlijk maar weinig met elkaar te maken. Ze hebben allemaal hun eigen problemen en komen alleen (deels) bij elkaar als de politie aan komt kloppen.  

Het verhaal van Avery is interessant, zolang het niet over haar relatie met Atlas gaat. Avery staat steeds meer in de spotlight doordat haar vader meedoet aan de burgemeesterverkiezingen van de toren. Avery wordt gepresenteerd als de ‘prinses’ van de toren, waardoor er veel druk op haar staat. Dit terwijl ze zelf het liefst onzichtbaar is en niet altijd zo ‘perfect’ wil zijn als iedereen van haar verwacht.  

Leda is terug uit de afkickkliniek en ze probeert een beter leven te leiden. Leda is misschien wel het meest uitgewerkte personage in het boek. Ze gaat door diepe dalen, maar komt daar weer sterker uit. Leda is ook degene die het meest ‘gevaar’ loopt door de gebeurtenissen uit het eerste boek. En de spanning is dan ook het grootst als we haar verhaal volgen.  

Het verhaal van Watt draait vooral om Leda en de nanocomputer in zijn hoofd. Wie is Watt nog als een computer in zijn hoofd hem alles voorzegt? Het verhaal van Watt is erg interessant en het stelt ook de vragen die wij ons stellen over een toekomst waarin computers/smartphones steeds belangrijker zijn. Verder komt Watt erachter wie de moord in het tweede boek heeft gepleegd en dit is een hele goede twist die helaas te weinig aandacht krijgt in het verhaal.  

Het is jammer dat de zoektocht naar haar identiteit voor Rylin bestaat uit de jongen met wie ze wel of geen relatie heeft. Zo nu en dan gaat het over haar toekomstdroom, maar eigenlijk draait haar hele verhaal om haar liefdesleven. En ook al is het fijn om een beetje te kunnen zwijmelen, het is zonde dat dit personage uit een van de lage verdiepingen van de toren zo wordt verspild.  

Calliope voelt zich net als Avery gevangen in haar leven. Maar in tegenstelling tot Avery wordt er van Calliope verwacht dat ze onzichtbaar is, en dat wilt ze juist helemaal niet zijn.  

Het grote verhaal gaat nog over de nasleep van de moord uit het tweede boek en het fatale ongeluk in het eerste boek. Avery, Leda, Watt en Rylin hebben alle vier een geheim dat naar buiten dreigt te komen en dan staat de politie bij hun voor de deur met vragen. Dit dwingt de groep om met elkaar te besluiten wat ze gaan doen. Calliope heeft met beide fatale incidenten niets te maken en ze ziet de andere personages eigenlijk nooit. Hierdoor voegen haar hoofdstukken niets toe aan het grote verhaal en lijken deze overbodig. Als alle hoofdstukken van Calliope waren geschrapt had het eigenlijk niets veranderd aan het grote verhaal.  

Al met al is Torenhoog is een prettig einde van de serie. Er is spanning, intrige en romantiek net als in de eerdere delen. De personages worden in dit deel wat verder uitgediept en ze krijgen allemaal netjes een einde, waarmee ze een nieuw leven in kunnen gaan. Als laatste deel van de serie stelt dit boek dus zeker niet teleur.