Meer personages, maar ook meer van hetzelfde

Het eerste boek in deze serie, Seeker, was als een huis zonder fundament. In het tweede deel, Traveler, is de basis nog steeds niet verstevigd, maar er is wel een aanbouw aan geknutseld. Arwen Elys Dayton gaat stug verder met haar verhaal en vergeet compleet om de gaten op te vullen. Het is nog steeds onduidelijk in wat voor wereld het verhaal zich afspeelt en of we te maken hebben met magie of met een bijzondere technologie. Aangezien daar al een hele recensie aan gewijd is, zal dat in deze bespreking niet nog eens herhaald worden, al is dezelfde kritiek nog steeds toepasbaar.  

Dit tweede boek introduceert twee nieuwe vertellers: Nott in het heden en Catherine (de moeder van John) negentien jaar geleden. Door de vele personages is er steeds minder plek om de personages goed te leren kennen en Quin lijkt helemaal te verdwijnen. Alles lijkt haar te overkomen in plaats van dat ze zelf aanzet tot actie. Haar passiviteit is opvallend omdat ze eigenlijk het hoofdpersonage was van het eerste boek. De personages om haar heen zijn actiever en daardoor veel interessanter.  

John en Catherine zijn de twee personages met de duidelijkste doelen, waardoor hun verhaal veel interessanter is dan dat van de andere personages. Want wat wil Quin nou eigenlijk? Ze wil de Zoekers weer laten zijn zoals ze waren, maar hoe? En wat waren ze dan?  

Terwijl Quin, Shinobu en John het dagboek van Catherine hebben, lijken ze niet heel veel meer te weten te komen en ze herhalen eigenlijk alleen maar wat we via Catherine ook al meemaken. Catherine is het sterkste personage in Traveler. Er kan met haar meegeleefd worden en ook al weet je hoe het eindigt, je hoopt toch dat haar verhaal een andere wending krijgt. Catherine heeft een doel waar ze naartoe werkt en ze heeft uiteindelijk ook echt iets te verliezen, waar ze echt door geraakt lijkt te zijn. Terwijl Quin en Shinobu bijna alleen hun schouders op leken te halen bij wat er met hun vaders gebeurde in het eerste boek.  

John lijkt zich steeds meer te beteren, maar zijn relatie met Quin is nog steeds problematisch. John slaat Quin omdat hij jaloers is, of hij laat haar in elkaar slaan omdat hij iets van haar wilt. Het ergste is dat hij dit helemaal goedpraat voor zichzelf. Wat wel erg knap is gedaan door de schrijfster is dat je toch met hem meeleeft als hij niet bij Quin in de buurt is. Dayton laat zo zien dat iemand goede en slechte kanten kan hebben en dat het leven is niet zo zwart-wit is als Quin denkt dat het is.  

Door personages van de verschillende kanten aan het woord te laten krijg je ook de beweegredenen van de tegenstanders te weten. Want voor Quin is Nott de slechterik en voor Nott is dat weer Quin. Dat maakt het verhaal interessanter dan als we enkel Quin volgden.  

Was het eerste boek je niet zo goed bevallen, dan zal dit boek daar helaas niet veel aan veranderen. De personages zijn zwak en er zitten nog zo veel gaten in het verhaal. Er is dus niet veel verbeterd ten opzichte van het eerste boek. Als je Seeker leuk vond, dan is de kans groot dat dit boek je ook wel bevalt. Qua stijl en plot zijn er geen grote veranderingen en het verhaal kabbelt een beetje voort met zo nu en dan redelijk spannende stukken.