Aangrijpend verhaal over geheimen en leugens

Een familie met een geheim. Dit klinkt natuurlijk niet als het meest originele verhaal, maar Wij leugenaars van E. Lockhart is nergens voorspelbaar. De Sinclairs hebben veel geheimen. De familieleden praten namelijk niet over de vervelende gebeurtenissen in hun levens. Ze doen eigenlijk alsof er niets mis is. Zo is er twee zomers voor het begin van het boek iets gebeurd met Cadence, maar ze kan zich niet meer herinneren wat en niemand mag er met haar over praten.

De kracht van het boek zit in de onwetendheid van de lezer en de verteller (Cadence), daarom zou het niet eerlijk zijn om meer te vertellen over de plot van Wij leugenaars dan het volgende: de Sinclairs zijn rijk, blond en atletisch. “Niemand is crimineel. Niemand is verslaafd. Niemand is mislukt.” Elke zomer vieren ze samen op het Amerikaanse privé-eiland Beechwood. Opa Sinclair is de patriarch met de drie dochters die ruzie maken over de erfenis. Er zijn zeven kleinkinderen en de oudste drie zijn de leugenaars: Cadence, Johnny en Mirren. De vierde leugenaar is Gat, die elke zomer met Johnny meekomt. Tijdens de zomerweken lijkt het alsof de vier leugenaars nooit van elkaar gescheiden zijn geweest, maar buiten de zomers om hebben ze nauwelijks contact met elkaar.

Wij leugenaars gaat over de vijftiende zomer, waarvan Cadence zich weinig herinnert. Ze weet alleen dat er iets is gebeurd waaraan ze haar zware migraineaanvallen heeft te danken. Twee zomers later komt Cadence voor het eerst terug op het eiland, waar ze probeert terug te vallen op het leven zoals het eerder was, maar alles is veranderd. Aangezien niemand haar wil vertellen wat haar overkomen is, probeert ze er dat zelf uit te vinden. In flashbacks komen herinneringen boven en zo komt de lezer ook steeds dichter bij wat er is gebeurd. De uiteindelijke twist grijpt je bij de keel, waarna een rollende traan (of duizend) niet vreemd is.

De meeste ‘waarheden’ van de familie komen naar voren in de door Cadence herschreven sprookjes. Altijd is er een rijke man met drie beeldschone dochters die later het koninkrijk zullen erven, of waarvan eentje bevalt van een muis die wordt verbannen. Deze stukjes zeggen meer over de Sinclairs dan ze zelf ooit zouden toegeven.

In dit boek leren we eigenlijk alleen de eilandversies van de personages kennen. En, zoals Mirren zegt, is dit een andere versie van hen dan in het leven buiten de zomer om: “Ken je dat, dat je het gevoel hebt dat je in een andere wereld terechtkomt als je op Beechwood aankomt? Je hoeft niet te zijn wie je thuis bent. Je kunt een beter iemand zijn, misschien.” Jammer is dat de personages buiten Cadence om niet heel diep zijn uitgewerkt. Wie is Mirren eigenlijk?

Toch is de oppervlakkigheid van de andere personages ook wel te begrijpen binnen het verhaal. Cadence is de verteller en ze zit helemaal in haar eigen hoofd. Zo klaagt ze tegen de andere leugenaars dat ze de voorgaande zomer met haar vader in Europa heeft moeten doorbrengen. De anderen wijzen haar erop dat ze niets te klagen heeft, omdat ze Europa vanuit luxe hotels heeft mogen bekijken, terwijl de andere leugenaars nooit in Europa zijn geweest. Cadence is behoorlijk egocentrisch en ze besteedt dan ook niet veel aandacht aan de mensen om haar heen.

Wij leugenaars leest vlot en heeft een goed uitgewerkte spanningsboog, waardoor het geen moment verveelt. Zelfs als je de plottwist al zou weten, dan is het nog interessant om te kijken of je die onverwachte wending al eerder aan kunt wijzen. Maar, zoals de achterflap van dit boek zegt: “Lees dit boek. En als iemand je vraagt hoe het eindigt, lieg.”