Alles valt samen

Dit zijn de namen van Tommy Wieringa verrast. Het begint met twee verhaallijnen, van Pontus Beg, politiecommissaris en de verhaallijn van de groep van vijf vluchtelingen of migranten, die door de steppe trekken. Op zoek naar de grens. De filosofische overpeinzingen van Beg staan in schril contrast met het rauwe 'niks' van de groep in de steppe, waar de drang om te overleven in conflict is met opgeven.
En dan, als Pontus Beg in contact komt met de laatste Jood in de stad, de rabbijn, valt alles in het verhaal ineens samen. Pontus ontdekt wie en wat hij is. Hij praat met de rabbijn over de exodus van het volk van Israël door het gele zand van de woestijn, over Mozes, het gouden kalf als afgod. Ondertussen trekt de groep vluchtelingen door hun gele woestijn; de dorre steppe, met hun eigen afgod. Zodra de paden van Pontus Beg en de groep elkaar kruisen, is de vergelijking meer en meer zichtbaar. De hoop op toekomst, de berusting, het nieuwe leven. 'Hij stond daar met de zon van het beloofde land op zijn gezicht...'. Het is de laatste zin die meteen een nieuwe start aangeeft.

Het lijkt erop dat Tommy Wieringa bewust heeft gekozen voor drie hoofdstukken: Najaar met de overpeinzingen, Winter met de ontberingen, Voorjaar met het nieuwe leven.

Ik begon deze recensie met dat dit boek verrast. Het duurde lang voordat het verhaal me pakte, maar hoe verder ik las, hoe meer ik door wilde lezen. De twee verhaallijnen die door een schijnbaar simpele toevoeging van de rabbijn ineens zo verweven blijken te zijn. Chapeau voor Tommy Wieringa! Een boek dat los staat van zijn overige werk, lijkt het wel, maar toch ontzettend knap geschreven! Een aanrader.