Alles gaat mis in Keukens van het Grote Midwesten

Hoe groot is de stap van korte verhalen naar een hele roman? Keukens van het Grote Midwesten is het eerste boek van de uit Minnesota afkomstige auteur J. Ryan Stradal. Hiervoor schreef hij al een groot aantal korte verhalen, die enthousiast ontvangen werden en onder andere verschenen in The Guardian en The Los Angeles Review of Books. Op Keukens van het Grote Midwesten is echter erg veel aan te merken.

Eva is nog maar een baby als haar moeder haar verlaat en haar vader sterft aan een hartaanval. Ze wordt opgevoed door haar oom en tante, en blijkt gezegend met een uitzonderlijk kooktalent. Nog voor haar dertigste is ze de populaire chef van een legendarische en geheimzinnige pop-up eetclub. Hoewel Eva in feite de protagonist van de roman is, ligt het perspectief maar even bij haar. In de meeste hoofdstukken draait het om personen, die een bepaalde relatie met Eva hebben – intiem of niet. Zoals haar grote nicht Braque, een vrouw van een gezamenlijke kookclub of zelfs de schoonmoeder van een vroegere date.  

Zoveel problemen
Er gaat zoveel mis in Keukens van het Grote Midwesten dat het moeilijk is te bedenken wat het grootste mankement aan het boek is. Om te beginnen met een van de hoofdthema’s van het boek: eten. Het onderwerp is veel te ver doorgetrokken en dat voelt geforceerd. Als kind zuigt Eva op kalkoendruppelaars en eischeiders, broekpakken worden vergeleken met de kleur van serranopepers en zinnen als “hadden twintig mensen zich verzameld rond de pingpongtafel als mieren op een natte Dorito” zijn heel normaal. Personages houden discussies over heirloom- en F1-hybride tomaten, en praten over malolactische gisting in wijnen. Mocht Stradal het bedoeld hebben als satire op de huidige ontwikkelingen in de eetcultuur, dan is dat mislukt. Daarvoor is de kritiek niet scherp genoeg; hij benoemt slechts.

En dan het tweede grote probleem. De personages blijven – om in de sfeer van Stradals taalgebruik te blijven – zo oppervlakkig als de smaak van een supermarktmuffin. Zo lezen we over Jordy bijvoorbeeld dat hij zorgt voor zijn zieke moeder en een alcoholprobleem heeft, maar leren we niet hoe hij daartoe is gekomen of er mee omgaat. En de psychologie achter Eva’s moeder Cynthia gaat nooit verder dan dat ‘ze gewoon geen moeder is’ en van wijn houdt. Het telt niet op. Aan het eind van het boek komen de acht verhalen samen, maar het vlechtwerk blijft oppervlakkig en lelijk. Misschien moet Stradal het toch maar bij korte verhalen houden.

Recept: moeders worteltaart
In Keukens van het grote Midwesten staan hier en daar wat recepten, meer ter illustratie dan om echt te maken. Zoals ook in het recept hieronder te zien is, ontbreekt iedere fatsoenlijke instructie, maar ik deed toch een poging. Het was geen succes. Het beslag was te vet, te nat en de oventemperatuur te laag. Helaas.

2 kopjes suiker (misschien minder gebruiken)
1 ½ kopje slaolie (een vervanger vinden)
4 eieren
2 kopjes bloem
2 theelepels zuiveringszout
1 theelepel zout
3 theelepels kaneel
3 kopjes geraspte wortelen
1 kopje fijngehakt noten (risico notenallergie)
1 theelepel vanille

Verwarm de oven tot 160ᵒC. Voeg suiker, slaolie, eieren, bloem, zuiveringszout, kaneel, wortelen, noten en vanille samen en giet het in een pan van 23 bij 33 cm. Bak het 45 minuten.

Glazurrecept:
¼ pond of ½ kopje boter (grade AA)
8 onspakje roomkaas
3 ½ kopje poedersuiker.

Mixen en verspreiden over de afgekoelde worteltaart.