Toeval en geluk

Hoofdpersoon Sean Callagher, verslaggever bij de Washington Post, komt door een verhaal dat hem eigenlijk niet heel erg boeit op het spoor van een groter verhaal. Twijfelachtige sterfgevallen brengen Sean in Indonesië waar hij achter een afschuwelijk experiment komt met een nog vreselijkere uitkomst; alle proefpersonen sterven een vreselijke dood. De nieuwe wereldmacht ICOS zit achter dit virus ECP. ICOS beweert dat door een injectie met het virus mensen bevrijd worden van godsdienstige gedachten. Zo zal radicalisme niet meer voorkomen en de wereld in vrede kunnen leven. Waar Sean achter komt is dat ICOS aan iets heel anders werkt dan aan de wereldvrede. ICOS legt de wereld één godsdienst op en ontneemt iedereen de vrijheid. Met geweld en concentratiekampen wil de nieuwe wereldorde haar wil opleggen. Sean gaat wanhopig op zoek naar de waarheid en vindt medestanders waar hij die niet verwacht. China staat op tegen de ICOS.
Het verhaal van de Goddelijke Selectie is te simpel. Via de meest onmogelijke wegen komt de hoofdpersoon tot oplossingen. Iedereen om Sean heen wordt vermoord of verdwijnt. Het simpele idee om hem zelf te doden komt blijkbaar in niemand op. Door toeval en met heel veel geluk mazzelt Sean het verhaal door. Ondanks de soms heftige gebeurtenissen zit er amper spanning en snelheid in dit verhaal. Het idee van het verhaal is goed, maar de schrijver weet er vrijwel geen moment spanning in te brengen. Er wordt weinig sfeer gecreëerd en door de weinige momenten waar je op het puntje van de stoel zit, is het een hele klus om lekker door te lezen.
De hoofdpersoon komt op verschillende plaatsen en in verschillende landen, maar een echte cultuur- of sfeerverandering is niet in het verhaal terug te vinden. Of het zich in Amerika afspeelt of in China, de mensen zijn, en reageren, veelal het hetzelfde. Er wordt te weinig karakter en persoonlijkheid geschetst en de hoofdpersoon is na het lezen van het boek nog steeds een onbekende.
Gebeurtenissen als het omschakelen naar verzet van China lijken compleet uit de lucht te vallen. Het einde is dan ook voorspelbaar en er zijn geen onverwachte wendingen die nog spanning weten te brengen. De eenzijdige en afgestompte kijk op religie van de schrijver druipt van het verhaal en komt op elke pagina terug. Dit is een enorme domper op wat een leuke verhaal had kunnen zijn.
Het boek oogt niet af. Het komt tijdens het lezen afgeraffeld over, de lezer struikelt over verkeerde en onlogische woordkeuzes en ook schrijffouten komen nogal eens voor. Tijdens het lezen volgen gebeurtenissen elkaar van de hak op de tak op. Personen komen uit het niets naar voren in het verhaal, hun gedachten worden beschreven alsof het verhaal om hen draait, waarna de persoon verder niet meer in het verhaal voorkomt. Dat de proloog in het ik-perspectief is, terwijl het verhaal verder personaal geschreven wordt, komt alleen maar vreemd over en geeft de lezer het idee dat op die manier de open gaten gevuld moesten worden.
Al met al een verhaal waarin weinig spanning zit en een verhaal dat zo onlogisch en onafgemaakt is dat het eigenlijk de moeite niet waard is om te lezen.