Kanker en een potje pindakaas

Robbert Welagen kreeg drie jaar geleden zelf lymfklierkanker. Hij voelde een bobbel in zijn hals die eerst nog wat problemen gaf voor de diagnose van de artsen. Hij schreef er een roman over, die wel een beetje anders is dan de meeste romans die eerder over die ziekte gingen. (Deel 1)
Lymfklierkanker kan niet geopereerd worden, maar moet met chemokuren worden bestreden. In deel 2 wordt die behandeling beschreven en de gevoelens die de schrijver erdoor heeft. De kuren zijn zwaar, zijn vies en hij krijgt er weinig energie van. Zijn vriendin helpt hem waar ze kan. Na zes maanden kuren zijn er geen kankercellen meer, in zijn lichaam, maar de jij-verteller wil het oude leven nog maar niet oppakken.
Intussen zijn we in deel 3 beland. Hij blijft in zijn ziekte hangen, vindt zijn vriendin. Het gaat echter stukje bij beetje beter met de verteller. Hij pakt zijn oude leven weer op. (gaat weer doceren) Intussen heeft de kat van het stel ongeveer dezelfde ziekte als et baasje had gekregen. De arts raadt hun aan om het dier te laten inslapen. Dat is wel weer een mooi symbolisch element. Het relativeert zijn ziekte weer.
Hij schrijft enkele passages uit gewone dagelijkse situaties op, die als je even doordenkt, verwijzen naar de kanker: elke cel moet in je lichaam verdwenen zijn. voordat je geneze verklaard wordt. Bij het openen van een potje pindakaas wil het afsluitende folie onder het deksel zich niet gemakkelijk laten verwijderen door de verteller. De verteller wordt bijna panisch als hem dat niet lukt. De betekenis ervan lijkt duidelijk.
Na een bevrijdende reis naar Ierland met zijn partner, lijkt de verteller zijn problemen overwonnen te hebben. Hij beseft dat hij moet gaan genieten van het leven in blessuretijd.
Een roman om over na te denken als je hem uit hebt. Maar ook een boek om te genieten van de schrijfstijl van Robbert Welagen. (o.a. zijn meestal fraai uitgewerkte metaforen). Eigenlijk valt er ook wel hoop uit te halen: je kunt van kanker genezen.