Familieleed op zijn smalst

Het CPNB heeft dit jaar een nieuwe formule gevonden door een verhalenbundeltje als Boekenweekgeschenk uit te geven. Zeven vertellers uit één gezin laten hun licht over de familie Chabot, schijnen: man, vrouw, vier kinderen en de hond.
Hond Bril krijgt namelijk ook een rol als verteller en kondigt aan hoe hij door geurverlies fysiek achteruit gaat.

Van de familie is wel bekend dat mevrouw Chabot huisarts is in Den Haag, maar niet dat ze soms depressieve buiten heeft. Ook Splinter en Sebastiaan waren al eerder aan het schrijven. Splinter vooral vanwege zijn coming out in 'Confettiregen' een boek dat heel leesbaar was waarmee de schrijver televisiebekendheid kreeg en nu Wie is de Mol mag duiden op zaterdag.
De eerste roman van Sebastiaan wil ik liever bombastiaans noemen, want het achter elkaar zetten van ingewikkelde zinnen en vreemde, vrij gezochte metaforen betekent nog niet dat je literatuur schrijft. Ook zijn tweede roman Olifantenpaadjes (commercieel leuk uitgebracht vóór de Boekenweek) kreeg al dezelfde kritiek in recensies te verduren..

Het idee om dieren aan het woord te laten is niet heel origineel, want Franz Kafka veranderde honderd jaar geleden in een kever (maar ja, dat was Kafka) en de dierenverhalen van Toon Tellegen zijn ook nog een avondje wel te pruimen. Van dierenfabels kun je heel wat leren, maar ik heb mijn vrouw al vaak de fabel over de krekel en de mier voorgelezen, maar het gat in haar hand is nog steeds niet gedicht.
Toch is het verhaal over de euthanasie van de hond Bril één van de betere verhalen in de bundel. Het dier wil maar niet doodgespoten worden.
Verder gaan de verhalen bijvoorbeeld over twee vakantiereizen, de manier waarop Bart Chabot al wandelend door Den Haag ideeën opdoet voor zijn columns, zijn wens om begraven te woorden op Oud Eik en Duinen, en het markante feit dat het gezin de woning niet open stelt voor onbekenden . Het is niet allemaal even diepgravend en het enige wat mij na een paar weken is bijgebleven, is het verhaal van de dood gemaakte Bril.
"Een gegeven paard moet je nooit in de bek kijken" zei mijn moeder zaliger, als ik weer eens voor mijn verjaardag van mijn oma een mes, lepel en een vork kreeg (Ze had die trouwens opgespaard met Californië-soepzegels).
Zo moeten we er maar over denken bij Gezinsverpakking .
Bovendien hou ik met dit boekje mijn verzameling Boekenweekgeschenken compleet.