Mooi maar moeilijk

De nieuwe roman van Joost de Vries is een mooie, maar anderzijds ook moeilijke roman. Hij vraagt namelijk veel algemene kennis van de lezer. Dat is niet alleen door de woordkeus, maar ook de voortdurende switch tussen decors en tijden. Soms weet je niet wat je ermee aan moet, omdat er informatie binnenvliegt die nog geen betekenis heeft. Ik geef overigens toe dat de schrijver/ verteller het allemaal goedmaakt door die informatie een plaats in de roman te geven.
Ook bijzonder is die alwetende verteller die vooruitblikt, teruggrijpt, zijn personages zelfs onbelangrijk noemt. Normaal gesproken geen gebruikelijke verteller, maar in deze roman is de keus van de schrijver goed te begrijpen.

Het verhaal gaat over de liefde tussen James Welmoed en Elizabeth van Elzenburg. De eerste ontmoeting tussen die twee is in Bandoeng ( Nederlands-Indië) vóór de oorlog. Later verplaatst het decor zich naar de oorlogsperiode in Londen. Daar ontmoeten de twee elkaar weer, hoewel ze allebei getrouwd zijn. Is het dan overspel als je de liefde bedrijft of is juist je huwelijk het toneel van overspel?
De twee blijven elkaar volgen. Hoe het afloopt, moet je zelf maar lezen. Liefde vergt offers.

Je krijgt een heleboel mooie, maar soms moeilijke zinnen en fraaie metaforen.
Louise, zoals ze zich later noemt, zegt in een interview: " Het leven is net als snooker, oké? Maar wie is de witte bal en wie de bal in de hoek op wie de witte bal jaagt ?"
Ja, daar kan je over nadenken, zoals over zoveel dingen, als je het boek dichtslaat.
Het verhaal van James en Louise past in het rijtje van de klassieke liefdesparen als Orpheus en Eurydice, (Griekse mythologie) Tristan en Isolde, Romeo en Julia (Shakespeare) en Saïdjah en Adinda. (Max Havelaar)

Het gevaar van dit boek is wel dat een lezer niet de zin heeft om zich te verdiepen in de soms vreemde wisselingen tussen decor en plaats. Het overkwam mij namelijk ook. Met een week rust en een nieuw begin is het me toch gelukt. Een boekverslag staat inmiddels op scholieren.com.