Een aangename afwisseling

Kevin Valgaeren groeide op in de Antwerpse Kempen, maar woont en werkt nu in Leuven waar hij in 2011 aan de universiteit afstudeerde als Master in de Westerse Literatuur. Tijdens zijn studies specialiseerde hij zich in de gothic novel, editiewetenschap en de literatuur van de negentiende eeuw. In 2011 debuteerde hij met De ziener, waarmee hij in 2012 de Schaduwprijs won voor beste spannende debuut in de Nederlandse taal. In 2012 werd Bloedlijn gepubliceerd, het tweede deel in een reeks verhalen over David Mayfair.

Vicky Timmermans schrijft in een brief aan dokter Heemans wat ze een paar dagen eerder in haar woonplaats Turnhout heeft meegemaakt. Vicky kan, na een traumatische gebeurtenis, niet meer spreken en het is nog maar de vraag of ze dit voorval ooit zal kunnen verwerken.

Ongeveer op hetzelfde moment vertrekt de 25-jarige David Mayfair vanuit het Engelse Borley naar Turnhout. Hij vreest dat Valeth, een collega vampier, zijn jeugdvriendin Sterre Schemers tot de zijne wil maken. David is een ‘nette’ vampier die alleen bloed drinkt van slachtoffers aan de onderkant van de maatschappij. David wordt in Turnhout ook gezocht door Werner van Lissum, leraar op dezelfde school waar Sterre pas is gestart. Al snel blijkt dat er meer vampiers tijdelijk in Turnhout zijn neergestreken. En allemaal zijn ze op zoek naar Sterre, maar wel met verschillende bedoelingen, zowel goede als slechte. David Mayfair zal al zijn talenten moeten aanwenden om Sterre voor altijd voor zich winnen. 

Bloedlijn is volledig opgebouwd uit dagboekfragmenten, die zowel in de tegenwoordige als in de verleden tijd zijn opgetekend. Op die manier koppelt Kevin Valgaeren het historische verleden van sommige vampiers aan de moderne 21e-eeuwse vampier. Zo kan het zijn dat het Vlaamse Turnhout een kort moment een verzamelplek van roofzuchtige, zoekende en jagende vampiers wordt.

Hoewel Valgaeren horrorachtige scènes niet schuwt, weet hij de lezer ook te raken met een realistische beschrijving van het Turnhout in het begin van de 19e eeuw met zijn open riool en andere primitieve voorzieningen. Hij vindt tevens ruimte voor een aanklacht aan het adres van de politiek voor de massale afbraak van historische panden in Turnhout. Op een soortgelijke manier ontvangt Leuven complimenten van de auteur voor het sfeerrijke historische centrum.

Al is Bloedlijn een horrorachtig verhaal, toch wordt het nooit zo spannend dat dit tot ongeloof en te veel fantasie zou leiden. Valgaeren weet dat te omzeilen door veel sfeercreërende beschrijvingen van locaties, woningen en historische gebouwen in het verhaal op te nemen. Er wordt wel bloed vergoten, maar het verhaal wordt daardoor niet echt bloedstollend. Als volwaardig vervolgverhaal op De ziener, kan dit uitgroeien tot een interessante serie waarin, zonder dat het wellicht een hoofddoel is, waardevolle historische informatie bijeen wordt gebracht.

Wat overigens wel te lang ongewis blijft is de echte essentie van het verhaal. Die wordt uiteindelijk wel duidelijk maar de lezer wordt zo het meedenken en redeneren naar oplossingen ontnomen. Verder is Bloedlijn een aangename afwisseling voor de thrillerlezer, ook als vampiers niet tot de favoriete karakters behoren. Valgaeren lost dit op door hier en daar een vleugje humor te doseren die regelmatig een glimlach op het gelaat tovert.

Mocht er bij potentiële lezers zich afvragen of Bloedlijn een synoniem is voor Frankenstein of Dracula: zeker niet! Bloedlijn bevat een sterke en goed geconstrueerde plot waarin heden en verleden, na jaren van scheiding, weer stevig aan elkaar gekoppeld worden. En ja, er wordt wel een keer gebeten, maar er wordt ook gelachen.