Aan originaliteit en fantasie geen gebrek

Veel auteurs hechten wel aan een bepaalde herkenbaarheid van hun boeken. Is het niet via de personages, dan toch wel door de cover of een ander speciaal iets waardoor bij de lezer direct de juiste auteursnaam 'oppopt'. (Esther Danielle) ED Vermeulen is daarop geen uitzondering en past haar format wel heel consequent toe. Alle boeken dragen dezelfde titel: Bureau MaRiT; alleen het volgnummer verschilt. Zelfs de cover van boek 1 is exact hetzelfde als van boeken 2 en 3. De lezer zal ervan uitgaan dat het verschil wel aan de binnenzijde zit. Dat is ook zo, zij het dat de opzet steeds dezelfde is: telkens moeten drie zaken opgelost worden, dus ook in Bureau MaRiT 3.

Marit Johansen runt, samen met haar broer James, op het Noordereiland in Rotterdam een detectivebureau met de toepasselijke naam 'Bureau MaRiT'. Ze krijgt van verschillende kanten werk toegeschoven, o.a. van haar collega en goede vriend Jack Stevens en van politievriend Dex Boeks. Deze keer vraagt Jack haar steun bij een stalkingzaak: Marie Vonk wordt al enige tijd lastiggevallen door Cor de Haan die haar gangen nauwkeurig in de gaten houdt. Dex Boeks wil Marits deskundigheid inzetten bij een roofmoord waarbij een echtpaar om het leven is gebracht. En alsof dat nog niet genoeg is voor een volle dagtaak vraagt Laura Vosdonk aan Marit haar dochter Emelie op te sporen. Die is enkele jaren geleden na een conflict uit huis vertrokken en sindsdien heerst er volledige radiostilte rond haar tweelingdochter.

Aan originaliteit en fantasie ontbreekt het ED Vermeulen niet, maar steeds dezelfde opzet gebruiken houdt risico's in. Het uitdiepen van de karakters kan er problematisch door worden, en als drie opzichzelfstaande zaken, elk met hun eigen personages en hun eigen overtredingen moeten opgelost worden, dreigt alles snel oppervlakkig te worden. Maar de vindingrijke auteur creëert met een paar handige wendingen mogelijkheden in het verhaal die het geheel in een ander perspectief zetten. De spanning is niet zo zinderend dat je er op het puntje van je stoel van gaat zitten, maar ook dat weet Vermeulen goed te compenseren met Marits dwaaltocht door haar liefdesleven, soms overgoten met humor die onverwacht omslaat in naïviteit van de doorgaans toch intelligente privédetective... Het komt de geloofwaardigheid niet ten goede.

Wat anders en beter hadden gekund zijn de ontknoping en de onderlinge relaties van de zaken. Al in een te vroeg stadium wordt te veel informatie weggegeven over een mogelijke oplossing. De ontknoping is dan nog weinig verrassend. Ongeveer hetzelfde kan gezegd worden over de moeilijkheidsfactor van de criminele acties: te eenvoudig van opzet en met te weinig raffinement, waardoor van de lezer nauwelijks uitdaging en initiatief wordt gevraagd om mee te denken.

Doordat de aandacht nagenoeg volledig naar de criminele zaken en Marits sociale leven gaat, besteedt ED Vermeulen weinig tot geen woorden aan de grote voorkeur van de privédetective voor het Rotterdamse Noordereiland. Daar is toch wel meer over te zeggen dan alleen even het riante uitzicht vanuit een raam te beschrijven. Ook het decor kan immers sfeer en kleur toevoegen aan een verhaal. De auteur loopt het gevaar in haar eigen valkuil te stappen door zich te strak te laten leiden door het eerder gekozen format. Dat is op den duur volledig uitgenut en biedt te weinig ontwikkeling. Vervlakking en in herhaling vallen kunnen daar het gevolg van zijn, en dat is jammer van het creatieve talent van ED Vermeulen.