Eerder vermakelijk dan serieus

Om in de sfeer van de jaarlijkse 4-daagse van Nijmegen te komen kan het lezen van een 4-daagse thriller, kort voor aanvang van dit evenement, weleens helpen. De afgelopen jaren verschijnen regelmatig thrillers waarin dit inmiddels internationale gebeuren, als decor wordt gebruikt. Voor 2015 is het de eer aan Rob Bakker. Bakker is op de eerste plaats journalist en historicus. Onder het pseudoniem Robert Baker debuteerde hij in 2000 met de politieke thriller FE!. Vijftien jaar later verschijnt De dood wandelt mee.

In en rond Nijmegen wordt alles in gereedheid gebracht voor de jaarlijkse wandel 4-daagse. Voor de vrouwelijke burgemeester bestaat het grootste deel van haar voorbereiding uit het kiezen van een toepasselijke jurk voor de laatste dag. De ordehandhavers controleren hun scenario dat moet waken over de veiligheid van de tienduizenden deelnemers en honderdduizenden toeschouwers die op de laatste dag de lopers binnenhalen in het centrum van de stad.
In Amerika wordt de journalist Jimmy McGuire door de directeur van CNN naar Nederland gestuurd om verslag te doen van dit evenement waar ook een delegatie Amerikaanse militairen aan deelneemt. Door het Amerikaanse leger wordt dit gebruikt om hun nieuwe uniform uit te testen. Nog maar nauwelijks in Nederland doet CNN al uitgebreid verslag van de vondst van het stoffelijk overschot van een Amerikaanse militair. Tevens ontvangt het gemeentehuis een dreigbrief en is het logisch dat er verbanden worden gezocht tussen de beide gebeurtenissen. Rechercheur van Dorp is verantwoordelijk voor de oplossing van beide zaken en het voorkomen van een ramp op de feestelijke slotdag van deze editie van de 4-daagse.

Bakker heeft met De dood wandelt mee  een thriller op de markt gebracht die eerder vermakelijk dan serieus genoemd kan worden. Met het nodige sarcasme worden prominente figuren uit de voorbije politiek als personage neergezet. Het uitdiepen van de karakters blijft hierbij beperkt tot het beschrijven van opvallende persoonlijke gebeurtenissen waarvan ze zelf destijds de veroorzaker en het middelpunt waren en die ook publiekelijk bekend zijn. De schrijfwijze die Bakker hanteert is eerder suggestief dan verklarend. De auteur laat vaak veel aan de verbeelding van de lezer over door net niet alles weg te geven bij de meeste scènes.

Het sarcasme en soms met wat in humor omklede spot waar het verhaal vol mee zit, dwingt je bijna om alles niet al te serieus te nemen. En dat doet eigenlijk geen recht aan het schrijftalent van Bakker want dat is er echt wel. Een meer serieuze opzet met tot de verbeelding sprekende personages die goed zijn uitgediept, had De dood wandelt mee  naar een hoger niveau getild dan nu het geval is. Nu blijft het steken in de categorie ‘hilarisch’ en ‘leuk om te lezen’ waarna je snel weer een stevige thriller uit de boekenkast neemt.