Een badkuip vol plat Amsterdams

Als de “gewone” Amsterdammer zich tegoed doet aan spuiten en af en toe een hoertje bezoeken, dan heeft Ashe Stil gelijk en is Ira van Oorschot inderdaad een “gewone” Amsterdammer. Het valt echter zeer te betwijfelen of de Amsterdamse bevolking zichzelf in deze beschrijving herkent.
Daarnaast zij de lezer gewaarschuwd voor het taalgebruik, zoals het plat Amsterdams dat veelal zijn oorsprong vindt in het Jiddisch en Bargoens. Een klein voorproefje; gratenkut, stoephoer, godskelere, teringlijer, kutmuziek, gratenpakhuis enzovoort. Wie zich daar aan stoort moet niet aan De hoer van Babylon beginnen.
De ex-Unifiller en Libanon-ganger Ira van Oorschot spuit een half woordenboek puur plat Amsterdams over de straat wanneer hij ontdekt dat zijn fiets is gestolen. Bij een drugsverslaafde koopt hij voor een paar euro’s een nieuwe Gazelle, die enkele minuten eerder door hem is gestolen.
In het appartementencomplex waar Ira woont, maakt hij kennis met Maartje, een medebewoonster. Met haar gaat hij naar een naaktstrand waar ze wat meer over elkaar te weten komen.
Het pornosterretje Lisa Lenin, alias Irina Olchenka, wordt gezocht en via internet komt Ira meer over haar te weten. De naam Duinroos blijkt bij een vroeger schip te horen dat een belangrijke rol heeft gespeeld in het leven van een paar Oost-Europese meisjes.
Via enkele overvallen, afluisterpraktijken en mishandelingen komt men te weten dat er wel degelijk buitenlandse cellen binnen Amsterdam huizen die zich bezig te houden met praktijken die moeten leiden tot terroristische aanslagen.
Ira probeert met enkele van zijn vrienden de kern van deze cel te vinden en onschadelijk te maken. Daarbij is het belangrijk om meer van de achtergrond te leren kennen van enkele buurtbewoners, wat niet altijd zonder gevaar blijkt te zijn.
Ashe Stil staat bekend om zijn historisch verhalen die zich afspelen in de Amsterdamse havens. Met De hoer van Babylon probeert hij daar wat afstand van te nemen door een ander deel van de Nederlandse hoofdstad op te zoeken.
Amsterdammers en allochtonen, al dan niet illegaal in de hoofdstad verblijvend, proberen aan de rand van de maatschappij hun leven op de rails te houden. Om dit deel goed voor het voetlicht te brengen, heeft de auteur ongeveer de helft van zijn boek nodig. Daarna kruipt het geweten steeds dieper de terroristische cel binnen en wordt het spannend. Helaas duurt dit wat te lang en wordt de lezer voornamelijk opgechept met de levenswijze van deze categorie bijzondere Amsterdammers. Dat hierbij veel plat Amsterdams wordt gebruikt is jammer, er bestaat toch ook voldoende Amsterdamse humor die net zo prettig leest en ook in het verhaal te passen valt.
Door het bezigen van dit specifieke taalgebruik legt der schrijver een bommetje onder zijn auteurstalent. Dat was niet nodig geweest. Het resultaat is dat dit boek zeker geen literaire thriller genoemd kan worden!