Vrij vlakke spanningslijn

Net zoals rechercheur Bram Petersen in het vijfde verhaal de hoofdrol voor zich opeist, eist M.P.O. Books op zijn beurt een stevige plaats op in het rijtje auteurs van politieromans. Books heeft voor deze constructie gekozen omdat hij zelf soortgelijke auteurs op zijn favorietenlijstje heeft staan. Zijn fans, die in aantal nog steeds toenemen, vinden dat geen enkel bezwaar en gaan weer rustig met Petersen het avontuur tegemoet, ditmaal onder de titel De laatste kans.

Het politiekorps Heuvelrug wordt voor twee zaken benaderd. Enerzijds door Otto en Melanie van Schaik die bij hun woonboerderij een bedje met een kind aantreffen, anderzijds komt er ook een melding binnen van de vondst van het levenloze lichaam van Jacques Vermin. Inge Veenstra zal zich met de zaak van de vondeling bezighouden, terwijl Bram Petersen en zijn naaste collega Ronald Bloem zich over de zaak rond Jacques Vermin buigen. Want al snel blijkt dat Vermin om het leven is gebracht, en wel in de loop van de nacht waarin hij bezoek kreeg van zijn vriend Thijs Warnink. Ook komt aan het licht dat Jacques Vermin zijn woning in het bos zorgvuldig verborgen wilde houden, en dat slechts weinig mensen op de hoogte zijn van deze verblijfplaats. Een van deze mensen is zijn ex, Veronie Posthumus, die er een bedenkelijke levensstijl op nahoudt. Petersen bijt zich vast in het onderzoek dat in rap tempo meer onbeantwoorde vragen oplevert dan feiten die richting geven naar een oplossing.

Met dit vijfde deel uit de Bram Petersenreeks gaat Books onverdroten voort op de eerder ingeslagen weg. Voordeel van deze keuze is de herkenbaarheid van karakters die de auteur naar believen verder kan uitdiepen en laten integreren in het verhaal. En dat gebeurt ook. Menselijke problemen komen uitgebreid aan de orde, maar dat gaat wel een beetje ten koste van de spanning. De laatste kans heeft wel een spanningslijn, maar die blijft doorheen het hele verhaal vrij vlak en groeit nagenoeg niet naar een climax. Op het einde, al tijdens de ontknoping, wordt zelfs nog een oude zaak - die blijkbaar al jaren hangende is - uit de hoge hoed getoverd. Die zou dan alles sluitend moeten maken, maar daar is Books niet volledig in geslaagd. Als deze affaire veel eerder op tafel was gekomen, zou er ruimte zijn geweest voor meer raakvlakken met de hoofdlijn. Nu lijkt het wel een ultieme poging om een acceptabel einde te creëren en blijft deze zaak zo'n beetje als een vreemde eend in de bijt hangen.