Emotierijk debuut vanuit vrouwelijk perspectief

Het moet het meest verschrikkelijke moment voor een moeder zijn, een kindje doodrijden uit een ander gezin, van een andere vader en moeder. De in Almere woonachtige Ilse Ruijters gebruikte dit thema en schreef het verhaal vanuit het perspectief van de moeder die het kind aanreed. En hoe zij langzaam poogt haar leven nog zinvol voort te zetten. Met recht is dit een psychologische thriller omdat het verwerkingsproces voor de volle honderd procent tussen de oren van de moeder, in dit geval Irene Visser, plaatsvindt.

Dat Ilse Ruijters de aanmoedigingsprijs voor Flevolands schrijftalent won, ligt alweer een zestal jaren achter haar. Vanaf dat moment ging alles wat met haar schrijfcarrière te maken had een versnelling hoger. Het prijzengeld bleek voldoende voor een nieuwe laptop en zowaar, Nederland was vanaf dat moment een auteur rijker.

Irene Visser is gezegend met twee kinderen en een liefhebbende man dus wat kan haar nog overkomen? De gedachte dat het nooit meer beter kan worden, lijkt op het tarten van het noodlot. Tot dat noodlot inderdaad toeslaat en ze met haar auto een jong kind aanrijdt waarbij het meisje komt te overlijden. Irene raakt in een diepe depressie en Marco, haar man, besluit te verhuizen en in een rustige nieuwe woonomgeving te werken aan herstel. Maar, amper gesetteld in haar nieuwe buurt, ontvangt Irene een bericht waarin wordt aangekondigd dat haar, voor het lopende jaar voorbij is, iets vergelijkbaars zal overkomen. Irene komt onder behandeling van een psychiater die haar toezegt te helpen. Een donkere periode breekt voor haar aan waarbij de behandeling niet direct een oplossing lijkt te zijn.

Ilse Ruijters heeft met De onderkant van sneeuw een verfrissend nieuwe aanpak bij  het schrijven van thrillers gepresenteerd. Geen vervolg op eerdere klassieke schrijfpatronen, maar een voorzichtige trendbreuk.
Vanuit het perspectief van protagonist Irene Visser groeit de gedachte dat er een complot tegen haar wordt gesmeed, waarbij haar directe omgeving op enig moment zelfs een serieuze bedreiging lijkt te worden. Onder invloed van medicijnen en regelmatige sessies bij een psychiater, constateert ze bij zichzelf geen verbetering, eerder een verslechtering van haar situatie. Al haar resterende energie tracht ze in te zetten om onder de verdovende werking van opiaten en opioïden uit te komen en haar situatie pragmatisch ten goede te keren. Maar de wetenschap dat je door iemand wordt bedreigd die zich graag anoniem houdt, maakt de situatie er niet eenvoudiger op. Het lijkt er zelfs op dat Irene’s omgeving zich volledig tegen haar keert en bij wie kun je dan nog hulp gaan zoeken?

Al deze ingrediënten zijn voor de auteur voldoende om een inlevend en indrukwekkend verhaal neer te zetten. Waarbij een onuitputtelijke hoeveelheid vrouwelijke emoties als een klaterende regendouche over de lezers wordt uitgestort. Dus uitstekend leesvloer voor de liefhebbers die zich tot deze doelgroep rekenen.