Interessant, maar nooit echt spannend

Het getuigt van veel moed, lef en durf als je thrillerdebuut direct maar het eerste deel van een trilogie is. Walter Goverde, wellicht bekend als regisseur van de tv-serie 'Klokhuis', presenteerde onlangs onder het pseudoniem Walter Lucius het eerste deel van de Hartland-trilogie: De vlinder en de storm.

De van oorsprong Afghaanse journaliste Farah Hafez is in haar vrije tijd een fervente beoefenaar van Pincak Silat, een bikkelharde vechtsport. Tijdens een toernooi in Carré wint ze haar partij tegen een oneerlijk vechtende Russische tegenstander maar verwondt haar behoorlijk. Ze bezoekt haar in het ziekenhuis en wordt daar geconfronteerd met een Afghaanse achtjarige jongen die na een ongeluk zwaargewond wordt binnengebracht. Farah fungeert als tolk en probeert meer informatie uit hem te krijgen over wat er is gebeurd. Daniëlle Bernson, arts van de ambulance, trekt zich het lot van de jongen zwaar aan en wil de doorgereden veroorzaker wel opsporen.

Ze informeert de van oorsprong Marokkaanse rechercheur Marouan Diba en zijn Italiaanse collega Joshua Calvino zo goed mogelijk. Farah gaat terug naar de plaats van het ongeluk in het Amsterdamse bos en vermoed, door het vinden van een bewijsstuk, dat er heel iets anders aan de hand is dan een aanrijding. Het zou zomaar met de Afghaanse Bacha Bazi, een vorm van kindermisbruik, te maken kunnen hebben.

Walter Lucius heeft van De vlinder en de storm een robuust verhaal gemaakt waar veel in gebeurt. De karakters van de vele personages zijn veelal gevormd vanuit een rugzakje, dat voornamelijk gevuld is met minder leuke levenservaringen. Daar wordt vrij frequent op teruggegrepen door middel van flashbacks die aan de basis liggen van bepaalde reacties. Bij de lezer kan op die manier begrip ontstaan voor sommige redeneringen die soms lijken te leiden tot onbezonnen acties. Dat helpt wel voor de menselijke beeldvorming die Lucius over zijn protagonisten mee wil geven maar leidt ook af omdat het steeds gedwongen uitstapjes zijn uit de plot. Dit weet hij deels te compenseren met de inhoudelijk sterk verwoorde politieke toestanden in landen als Afghanistan, Indonesië en Rusland. Die kennis kan alleen worden vergaard door gedegen research en studie.

Laat men de onderwerpen, die wel als achtergrond belangrijk zijn maar als bijzaken kunnen worden gezien, even voor wat ze zijn, dan blijft een verhaal over waarin vanuit verschillende belangen en invalshoeken, acties worden opgezet. Acties die wel voortdurend spanning en psychische lading oproepen maar eigenlijk nooit echt spannend worden. Tijdens die momenten worden tempowisselingen ook node gemist. De lezer blijft constant achterover leunend, ontspannen zitten en leest alsof hij naar de nieuwslezer van het journaal luistert. Wel indrukwekkend maar zonder emotionele lading of passie gebracht. Dat zegt iets over de intonaties die door het hele verhaal weinig pieken en dalen laten zien. Dat is jammer omdat dit ene element onontbeerlijk is om lezers naar het puntje van hun stoel te laten schuiven en armhaartjes rechtop laten staan.

De vlinder en de storm is een interessant verhaal waarin de vermeende hoofdrol die door de auteur aan onderzoeksjournalist Paul Chapelle wordt toegedicht, in dit eerste deel niet verder komt dan een van de vele bijrollen. Dat ligt voor Farah Hafez helemaal anders, van haar ga je houden en wil je weten hoe haar leven verder verloopt. En dat kan niet anders dan door de twee andere delen ook te lezen. Dus eigenlijk een nieuwsgierig makende cliffhanger, door de onvoorspelbare en frisse miss Hafez veroorzaakt. Dat is natuurlijk ook wel iets en zeker een compliment waard!