Waardig vervolg op De zevende doodzonde

Lisa Jackson had groot succes met De zevende doodzonde, een heftige thriller die om een opvolger riep. Met haar derde boek, De dochter van Lucifer, voldoet ze volledig aan die vraag en bouwt ze verder op een aantal bekende personages. Zelfs de omgeving blijft hetzelfde waardoor je als lezer soms de indruk krijgt dat je verhaal al kent. En toch is het anders.
Cole Dennis, ex advocaat komt eerst op borgtocht, daarna definitief, vrij omdat zijn schuld aan de aanslag op Eve Renner, met wie hij een relatie heeft, niet volledig bewezen kan worden. Men verdenkt Cole omdat het vermeende overspel van Eve een goed motief voor hem zou zijn geweest om haar iets aan te doen.
Terwijl Eve herstelt van haar verwondingen, worden een serie nieuwe moorden gepleegd. Het kan geen toeval zijn dat op de eerste vrije dag van Cole, de vader van Eve wordt vermoord. De rechercheurs Montoya en Bentz stellen vast dat het om rituele moorden gaat waarbij de slachtoffers een nummer op hun lichaam getatoeëerd hebben. Vrij snel wordt de relatie met het voormalige ziekenhuis Our Lady of Virtues gelegd, waar de vader van Eve hoofd is geweest van de psychiatrische afdeling. In datzelfde ziekenhuis vond, twintig jaar eerder, de stiefmoeder van Eve onder mysterieuze omstandigheden de dood.
Bewaart dit ziekenhuis een duister geheim? Zo ja, wie van de oudgedienden is nog in leven en wil met de waarheid naar buiten komen? Zolang die niet bekend is zullen de moorden blijven aanhouden. Moorden waarvan de slachtoffers in de onmiddellijke omgeving van Eve leven.
Lisa Jackson wil met De dochter van Lucifer duidelijk het succes evenaren van De zevende doodzonde. Met een zelfde soort verhaal dat zich ook afspeelt tegen hetzelfde decor, lijkt de geschiedenis zich te herhalen.
Wanneer je dit boek als losstaand verhaal leest, is de kans groot dat je het de waardering geeft van een topboek. Maar wanneer je al eerder De zevende doodzonde hebt gelezen, dan wordt het heel iets anders. Jackson’s tweede verhaal lijkt zoveel op haar vorige dat je soms de indruk krijgt dat je het boek voor de tweede keer leest.
Een aantal van dezelfde personages lopen door hetzelfde ziekenhuis, openen dezelfde deuren etc. Dat is bijna moordend voor het verhaal.
Een groot pluspunt is de schrijfstijl van de auteur, ze heeft nauwelijks moeite met het ontwikkelen van spannende scènes en weet dat ook zonder zichtbare moeite door het hele verhaal heen vast te houden. Daardoor is de conclusie eenvoudig: dit verhaal had nog verrassender kunnen zijn wanneer Jackson gezorgd had voor meer onbekende elementen, nieuwe personages en/of een andere omgeving en gebouwen. Het ziekenhuis komt iets te vertrouwd over om nog verrassend te werken. Een derde verhaal in dit decor zou waarschijnlijk teveel van het goede zijn.