Meest sociale politieroman uit de Brunetti-serie

Met een mooi gemiddelde van een boek per jaar kneedt Donna Leon haar 'commissario' Guido Brunetti tot de meest menselijke politiecommissaris van het westelijk halfrond.

Donna Leon werd in 1942 in Amerika geboren, maar was als docent 'Engelse literatuur' verbonden aan de Universiteit van het Maryland College in Europa. Daar was ze als professor werkzaam op de militaire basis in Vicenza (Italië). Ze stopte 20 jaar geleden met lesgeven en richtte vanaf dan haar aandacht volledig op het schrijven van boeken. Inmiddels ligt het twintigste deel op de plank, waarin Brunetti nog steeds de hoofdrol speelt. Het decor van alle verhalen is Venetië en omgeving, waar Donna Leon zelf ook woont. Aardige bijkomstigheid is dat Leons boeken in het Engels worden geschreven en in veel talen worden vertaald, maar - op nadrukkelijk verzoek van haarzelf - niet in het Italiaans. De Nederlandse fans mogen maar wat blij zijn dat Dodelijke conclusies en de 19 voorgaande delen wel in het Nederlands verkrijgbaar zijn.

Commissario Guido Brunetti wordt gebeld als hij met vice questore Guiseppe Patta en inspectoro Scarpa aan een werkmaaltijd zit. Het politiebureau is benaderd door Anna Maria Giusti die bij thuiskomst haar onderbuurvrouw, signora Constanza Altavilla, dood heeft aangetroffen. Het intrigeert Brunetti dat al snel een hartaanval als doodsoorzaak wordt genoemd door dottore Rizzardi, en zijn natuurlijke argwaan stuurt hem daarom langs de kennissenkring van het slachtoffer. Al vrij snel blijkt dat het leven van signora Altavilla uit meer bestond dan voor een vrouw van midden de zestig als gewoon beschouwd kan worden.

Met Dodelijke conclusies heeft Donna Leon misschien wel haar meest sociale politieroman uit de Brunetti-serie geschreven. Veel aandacht krijgt het gezinsleven van de commissario met zijn onafscheidelijke Paola en hun twee opgroeiende tienerkinderen Raffi en Chiara. Ook gaat Leon wat dieper in op de bijzondere arbeidsmoraal die Patta’s eigenzinnige secretaresse signora Elletra erop nahoudt. Het verhaal leidt Brunetti uiteindelijk naar de kern van de Italiaanse ouderenzorg waarbij het woord ‘zorg’ in een aantal situaties niet een juiste woordkeuze blijkt te zijn. Leon laat Brunetti van zijn speurderskwaliteiten maar meer nog van zijn inlevingsvermogen en sociale vaardigheden gebruikmaken om duidelijkheid te krijgen over de dood van Constanza Altavilla.
De combinatie van deze twee grote talenten - Leon én Brunetti - levert een verhaal op waarin de spanning niet overheerst, maar waarin dat 'gemis' ruimschoots gecompenseerd wordt door het leesplezier.