Goede combi, voor herhaling vatbaar

In eerste oogopslag lijkt het wel de naam van een duur advocatenkantoor: Ross & Hartman. Maar de insiders weten wel beter, het betreft hier de twee Nederlandse topauteurs Tomas Ross en Corine Hartman. Beiden hebben een bewonderenswaardige staat van dienst en een grote fanschare.
Ross’ handelsmerk is spannende fictie gebaseerd op research en feiten, zoals politieke doofpotten en affaires. Hartmans vergelijking met Karin Slaughter ziet de auteur zelf omdat ze beiden gruwelijkheden in hun verhalen niet uit de weg gaan. Dan moet een combi van deze twee auteurs bijna voorspelbaar wel tot iets goeds leiden…

De Nederlandse topdiplomaat Jan-Willem de Brauw verdwijnt spoorloos tijdens een bezoek aan het eiland Rhodos. Carrie de Graaff, alias Caressa Montevagio, wordt door het hoofd van de NAVO-veiligheidsdienst, Sir Charles Spencer Cavendisk, verzocht om de verdwenen diplomaat op te sporen. Zij wordt daarin vergezeld en ondersteund door Adam Kaplan.
Een vermoeden dat de Italiaanse georganiseerde misdaad een rol speelt in de verdwijning maakt de keuze voor Carrie de Graaff min of meer logisch omdat zij nog een rekening te vereffenen heeft vanuit haar verleden.

Doodskopvlinder is een politiek beladen thriller die de machtsstrijd en de belangen tussen het Rusland van Poetin, het Syrië van Assad en het Turkije van Erdogan tot grote hoogte laat stijgen. Wat precies de rol van de verdwenen Nederlandse diplomaat is blijft lang onzeker en dat maakt het verhaal ook interessant. Via allerlei internationale sluipwegen proberen Carrie en Adam een beeld te krijgen van wat zich werkelijk afspeelt. Dat daarbij menige gevaarlijke situatie ontstaat moge duidelijk zijn.

De karakters in Doodskopvlinder zijn meer dan voldoende uitgediept, maar wat het nut is van het oprakelen van verledens van bijpersonages is niet altijd duidelijk. Als er al een kritisch puntje zou zijn, dan is het dat wel.

In Doodskopvlinder komen de sterke eigenschappen van beide auteurs volledig tot hun recht. Het op ware feiten gebaseerde politieke deel van Ross is uitstekend met het ‘harde’ van Hartman gecombineerd. Omdat hun stijl en specialiteit zo specifiek en herkenbaar zijn, is het bijna mogelijk om de meeste scènes te labelen met de auteursnaam. Toch stoort dat nimmer want het verhaal is volledig en de harmonisatie van beider aandeel is tot grote hoogte doorgevoerd. Hartman kleurt de soms wat trage, maar wel interessante en volledige verhalen van Ross, snel, spannend en fris, wat voor beiden veel genoegdoening moet geven. En de lezer is tevreden met het resultaat, dat kan niet anders! Een geslaagde combi die voortzetting verdient.