Een nauwelijks imponerend slot

Voor Nederland is Geschreven in bloed  nummer 22 in de Lucas Davenport-reeks. Geestelijk vader John Sandford heeft wel iets met deze merkwaardige politieagent. Deel 1 verscheen in 1989, dus teruggerekend loopt deze Amerikaanse auteur bijna 1 op 1, wat betekent dat er bijna jaarlijks een nieuw avontuur op de markt verschijnt. Voor zijn romans gebruikte de schrijver eerst zijn eigen naam, John Camp. Maar nadat bleek dat zijn pseudoniem een hoger verkoopcijfer opleverde, was de keuze snel gemaakt.

In Geschreven in bloed  wordt Lucas Davenport op straat beroofd van 500 dollar. Kort daarna staat hij bij de misschien wel meest afschrikwekkende moordpartij uit zijn carrière. De volledige familie Brooks, man, vrouw en twee kinderen, is op beestachtige wijze om het leven gebracht. Lichamen zijn verminkt, de vrouw is verkracht en meerdere lichaamsdelen zijn met geweld van de lichamen verwijderd. Davenport zet zijn tanden in de zaak en al spoedig vallen de namen van drie Mexicanen als mogelijke daders. Woorden als drugshandel, witwaspraktijken en gouddiefstallen brengen de speurder diep in het criminele circuit.

Het verhaal en de opbouw ervan kent een typische John Sandford-stijl. Davenport moet het ook hier weer opnemen tegen een stel gangsters die voor een moord niet gauw terugdeinzen. Dus ziet Lucas links en rechts van hem de nodige slachtoffers vallen. Terugvechtend tegen de onbekende vijand vreest hij ook nog corrupte collega’s in zijn eigen team te moeten ontmaskeren.

Alle ingrediënten voor een heerlijke speurtocht en interessant recherchewerk lijken in meer dan voldoende mate aanwezig. Toch blijkt het ook dit keer niet John Sandford gegeven om daar een waar spektakel van te maken. Wellicht dat de door hem gebruikte systematiek weinig ruimte voor verrassingen openlaat. Bij Sandford zijn aan het begin van het verhaal dader en speurder bekend waardoor de verrassing daar niet valt te halen. Omdat het verhaal ook, meer dan normaal het geval is, tegen toevalligheden aanloopt, bekruipt je als lezer stilletjes het gevoel dat er driftig bijgestuurd moet worden naar een oplossing. Dat is jammer want het begin doet anders vermoeden dan het nauwelijks imponerende slot. Meer boeken van deze auteur hebben daar last van; het lukt Sandford maar niet om van dat image verlost te raken. Daarmee komt hij niet verder dan een middelmatige kwalificatie van zijn, in aantal, inmiddels flink aangegroeide serie. Zijn protagonist treft hierin weinig blaam want die kan niets anders dan het spel van de auteur meespelen. En dat wordt voor Lucas Davenport helaas saai en weinig vernieuwend. Jammer, het had zo anders en zoveel beter kunnen zijn.