Goed bedacht en uitstekend uitgewerkt

In 2009 won Els Kerkhoven de Spannende Verhalenwedstrijd van het weekblad Libelle. De jury oordeelde destijds 'dat haar verhaal een authentieke stem heeft waarin de personages tot leven komen'. Haar baan als etaleuse bij diverse modehuizen combineert ze met het schrijverschap. Gifdochters is haar debuut dat nu in de boekwinkels ligt.

Gifdochters begint met een mijmerende Rosalie van Zuylen, een jonge juf op een Utrechtse basisschool. Na een drukke werkdag haalt ze een rouwkaart van haar 81-jarige oudtante Hélène uit haar brievenbus, die geheel onverwacht is overleden. Rosalie reageert in eerste instantie verbaasd omdat de vrouw wel op leeftijd, maar zo gezond als een vis was. Ze vindt dat ze zo snel mogelijk haar oma moet ondersteunen na het droeve bericht. Beide dames waren namelijk zusters. In het gesprek dat Rosalie vervolgens met haar oma heeft, hoort ze met verbazing dat deze niet verrast is door het bericht. Vervolgens vertelt ze in een vertrouwelijk gesprek dat Rosalie's oudtante de laatste tijd veelvuldig bezoek kreeg van Rosalie's neef Felix. De aanleiding van deze bezoeken was altijd geld. Ze kregen daar woorden met elkaar over. Ze krijgt ook te horen dat de beide zusters een testament hebben laten opstellen om hun beider nalatenschap goed te regelen. Rosalie ontdekt dat de vrouwen van haar familie door een erfelijk genetisch "foutje" behept zijn met een onbedwingbare drang tot doden. Ze slepen een dodelijk verleden en een groot geheim mee, en Rosalie besluit een poging te doen om dat geheim te ontrafelen.

Gifdochters is het bewijs dat de jury van de Spannende Verhalenwedstrijd het schrijverstalent van Els Kerkhoven juist heeft ingeschat. In een goed bedacht en uitstekend uitgewerkt verhaal, ‘etaleert’ Kerkhoven haar schrijverstalent als was het een exclusieve glimmende limousine in een showroom. Met precisie worden de karakters geïntroduceerd met niet meer aandacht dan voor het verhaal nodig is. Ze komen lopende het verhaal, in consistentie met hun aandeel, wel allemaal tot leven.

Kerkhoven weet heel goed emoties, zoals de twijfel, angst en vastberadenheid bij Rosalie, hun specifieke lading mee te geven. Daarmee zuigt ze de lezers diep in het verhaal. Langzaam spanning opbouwend speelt de auteur met het voorstellingsvermogen van de lezer die voortdurend op het verkeerde been wordt gezet door manipulaties en plotwendingen.

In een karakteristieke stijl, die wellicht haar visitekaartje wordt, bouwt ze het verhaal langzaam op naar een ontknoping die ver van alle eerdere gesuggereerde vermoedens blijft. Dit alles is opgezet met korte zinnen waar het in het verhaal past, o.a. daar waar iets te benadrukken valt of om tempoversnellingen aan te brengen.

Na het lezen van Gifdochters rijst de vraag wat Els Kerkhoven nog meer in petto heeft. Aan het begin van haar loopbaan als auteur is het logisch dat haar talent zich verder gaat ontwikkelen. Als die ontwikkeling louter positieve elementen bevat zal deze schrijfster zich snel bij het selecte groepje Nederlandstalige topauteurs voegen, en daar zal haar naam ongetwijfeld niet misstaan.