Tocht door interessante IJslandse verleden

Arnaldur Indridason is de auteur die meer verhaal in zijn boeken doet. Met zijn vaste personages, de rechercheurs Erlendur, Elingborg en Sigurdur Óli wist hij in en buiten IJsland roem te vergaren. Met meerdere onderscheidingen heeft hij zich een vaste plaats weten te verwerven in het rijtje Scandinavische auteurs die steeds meer de weg naar West Europa weten te vinden. Dat hij daarin de toppositie inneemt rechtvaardigt zijn palmares dat versiert is met zijn eerder genoemde onderscheidingen. Wanneer je hoofdfiguren een succesformule blijken te zijn, getuigt het toch van moed als je besluit dat het volgende boek niet alleen van genre anders is maar ook zijn succesformule in IJsland is achtergebleven. Of is het vertrouwen in eigen kunnen?

Het Koningsboek is een saga die iedere IJslander koestert omdat dit het erfgoed bevat van de IJslandse bevolking. Professor dr. Sigursvein stuurt de student Valdemar Hanson naar een Professor in Kopenhagen. Deze aan drank verslaafde hoogleraar is al zijn levenlang geïnteresseerd in het Koningsboek. Het boek is door de Duitsers in WO II meegenomen omdat de Nazi’s van mening zijn dat dit boek de puurheid van het Arische ras weergeeft en goed kan dienen om hun doelen, één sterk en gezond Arisch ras, te bereiken. De Professor weet Valdemar te overtuigen dat dit boek alleen maar in IJsland behoort te liggen en eigendom is van die bevolking. IJsland, dat zich nog niet zo lang geleden aan de macht van Denemarken heeft ontworsteld en als zelfstandige natie verder gaat. Dat Valdemar hiervoor de juiste compagnon is voor de Prof, bewijst hij door het lezen en ontcijferen van oude manuscripten, een kunst die bijna niemand beheerst. Samen gaan ze in Europa op zoek naar het Koningsboek en het ontbrekende kwarto, acht bladen die onderdeel zijn van dit boek en feitelijk ook spoorloos blijken te zijn. Als blijkt dat zij niet de enigen zijn met belangstelling voor het verleden komen ze al snel tot de ontdekking dat de zoektocht niet zonder gevaar zal verlopen.
Arnaldur Indridason slaat met dit boek een geheel andere richting in dan we van hem gewend zijn. Met dit op ware feiten gebaseerde verhaal over de waarde van cultureel erfgoed, accepteert hij het risico dat de lezer niet per definitie belangstelling heeft voor dit onderwerp. IJsland is nu eenmaal geen land dat een enorme bekendheid geniet bij de meeste Europeanen.
Daarom wordt van Indridason een extra pakkende manier van vertellen vereist om de lezer vast te houden en de nieuwsgierigheid voldoende te prikkelen. Die capaciteiten bezit Indridason in voldoende mate.
Met overtuiging en een uiterst gedetailleerd verslag weet hij werkelijkheid en fictie bij elkaar te brengen waardoor het geheel een interessant verhaal met een hoge educatieve waarde is geworden. Deze tocht door het IJslandse verleden is, naast een interessant stukje geschiedenis, een spannend verhaal waarin een menselijk leven niet altijd veel waarde heeft.