Een leuke politieroman

Als zich weer eens een nieuwe auteur op onze Nederlandse markt aandient, is het altijd afwachten of het verhaal en de manier van schrijven ook iets nieuws toevoegen aan al het goede wat we al hebben en kennen. De Spaanse auteur Domingo Villar presenteert in zijn naar het Nederlands vertaalde debuut Het strand van de verdronkenen in ieder geval een streek die de meeste Nederlandstalige lezers wellicht nog niet zo vaak in thrillers zijn tegenkomen, namelijk Galicië. Het bedevaartsoord Santiago de Compostella zal bij veel mensen wel tot de verbeelding spreken, en natuurlijk weten de voetballiefhebbers ook wel een paar bekende clubs uit dat gebied te noemen. Omdat de streek niet zo toeristisch is, zullen weinigen op de hoogte zijn van de levenswijze van de Galiciërs. Het strand van de verdronkenen licht een klein tipje van de donkere sluier op.

Inspecteur Leo Caldas en zijn assistent Rafael Estévez worden door commissaris Soto naar het dorpje Vigo gestuurd. Aanleiding hiervoor is het aanspoelen van het stoffelijk overschot van de plaatselijke visser Justo Castelo. In eerste instantie wordt aan zelfmoord gedacht maar beide handen zijn met tie-wraps op een manier samengebonden dat hij zelf nooit gedaan kan hebben. Dus ligt moord meer voor de hand. Voor inspecteur Caldas en zijn assistent begint een moeizame tocht langs de gesloten bevolking van Vigo. Naast veel zwijgzame en nietszeggende gezichten is alleen de informatie naar boven gekomen dat het slachtoffer tot 20 december 1996 dik bevriend was met José Arias en Marcos Valverde. Omdat meer informatie wel bestaat maar bij de bevolking “onder de pet” blijft, zien beide speurders geen andere mogelijkheid dan uit te zoeken wat er precies in december 1996 is gebeurd. Of dat dan ook relaties heeft met de moord op Justo Castelo moet daarna nog maar blijken.

Het strand van de verdronkenen kenmerkt zich niet door snelle acties of spannende vechtscènes. Domingo Villar besteedt graag tijd en ruimte aan het beschrijven hoe de bevolking van Galicië leeft. Hoe de eetcultuur in stand wordt gehouden en die paar vissers hun vangsten in Vigo toch door de visafslag laten gaan. Naast een leuke politieroman met een hoofdkarakter dat toekomst kan hebben, is dit debuut ook een goede informatiedrager over het Spaanse Galicië.