Hebban recensie
Ik zie
ik zie wat jij niet ziet...,Veelschrijver James Patterson moet wel heel ruime mouwen in zijn colbert hebben, er wordt namelijk met grote regelmaat een boek uit geschud. Hij schroomt daarbij niet om, naast zijn wereldberoemde Alex Cross en de even geliefde vriendinnen van de Womens murder club, tussendoor een eenmalige held te introduceren. Daarbij maakt het hem ook niet eens uit of dit dan de good- of de bad guy moet zijn. Ook schuwt hij een afwijkende schrijfstijl niet.
En steeds is daar weer de bewondering aan het einde van de laatste pagina, het is hem weer gelukt
Patterson neemt ons mee naar het basketbalveldje op het terrein van T. Smithy Wilsons villa. Daar liggen plotseling drie dode lichamen van jonge vrienden, o.a. van Tom Dunleavy. Koelbloedig om het leven gebracht en opeengestapeld achtergelaten. Een andere vriend, Dante Halley wordt als verdachte opgepakt omdat de bewijzen wel erg zijn kant op wijzen. Naast zijn oma is Tom de enige die twijfelt aan zijn onschuld. Als voormalig advocaat werpt hij zich op om Dantes onschuld te bewijzen en doet daarbij een beroep op een vroeger vriendin Kate, die nu als gevierd advocate een bloeiende carrière heeft.
In eerste instantie geweigerd, daarna zichzelf aanbiedend gaat dit koppel de strijd aan met de openbare aanklager, tot aan de rechtbank toe. In een enerverende strijd proberen Kate en Tom de jury en de rechter te overtuigen dat Dante de moorden niet gepleegd kan hebben.
In een heel aparte schrijfstijl probeert Patterson ons door het leven van een aantal personen te loodsen. Hij laat het verhaal vertellen door de ogen van verschillende personages zonder dat het totaal hieronder lijdt.
De opzichzelfstaande stukjes, steeds door de mond van een andere ik-persoon verteld, vormen bij elkaar een volledig verhaal. Hierbij heeft Patterson veel zorg besteed aan de overgangen. Je kunt hierdoor spreken van naadloze interfaces tussen de kort beschreven ervaringen van ieder personage, zonder dat de kwaliteit van het verhaal inboet. Dat is zeker een compliment waard. Als er al een puntje van kritiek zou kunnen zijn, dan is het de gehanteerde stijl die de vaste fan niet zo van hem verwacht. En een klein beetje ongeloof dat er insluipt door het onnodige optreden van een aantal beroemdheden. Of zou het als humor bedoeld zijn? Dit laat echter onverlet dat de inhoud wederom een kwaliteitsstempel verdient.
En steeds is daar weer de bewondering aan het einde van de laatste pagina, het is hem weer gelukt
Patterson neemt ons mee naar het basketbalveldje op het terrein van T. Smithy Wilsons villa. Daar liggen plotseling drie dode lichamen van jonge vrienden, o.a. van Tom Dunleavy. Koelbloedig om het leven gebracht en opeengestapeld achtergelaten. Een andere vriend, Dante Halley wordt als verdachte opgepakt omdat de bewijzen wel erg zijn kant op wijzen. Naast zijn oma is Tom de enige die twijfelt aan zijn onschuld. Als voormalig advocaat werpt hij zich op om Dantes onschuld te bewijzen en doet daarbij een beroep op een vroeger vriendin Kate, die nu als gevierd advocate een bloeiende carrière heeft.
In eerste instantie geweigerd, daarna zichzelf aanbiedend gaat dit koppel de strijd aan met de openbare aanklager, tot aan de rechtbank toe. In een enerverende strijd proberen Kate en Tom de jury en de rechter te overtuigen dat Dante de moorden niet gepleegd kan hebben.
In een heel aparte schrijfstijl probeert Patterson ons door het leven van een aantal personen te loodsen. Hij laat het verhaal vertellen door de ogen van verschillende personages zonder dat het totaal hieronder lijdt.
De opzichzelfstaande stukjes, steeds door de mond van een andere ik-persoon verteld, vormen bij elkaar een volledig verhaal. Hierbij heeft Patterson veel zorg besteed aan de overgangen. Je kunt hierdoor spreken van naadloze interfaces tussen de kort beschreven ervaringen van ieder personage, zonder dat de kwaliteit van het verhaal inboet. Dat is zeker een compliment waard. Als er al een puntje van kritiek zou kunnen zijn, dan is het de gehanteerde stijl die de vaste fan niet zo van hem verwacht. En een klein beetje ongeloof dat er insluipt door het onnodige optreden van een aantal beroemdheden. Of zou het als humor bedoeld zijn? Dit laat echter onverlet dat de inhoud wederom een kwaliteitsstempel verdient.
2
Reageer op deze recensie