Gebrekkige kwaliteit

Esther de Blank heeft zelf een leven in de internationale binnenvaart de rug toegekeerd maar dat belet haar niet om er verhalen over te schrijven. Met een hoofdfiguur, Isabel Jansen, die bijna haar alter ego kan zijn heeft ze een serie van vier boeken geschreven. Kende Tunnelmoord een matige start, de opvolgers Twijfel en Haast deden het al niet veel beter. Met nummer vier in de rij, IJspret, rondt Blank de serie met Isabel Jansen af en kan ze de balans opmaken.

De voormalige politieagente Isabel Jansen heeft haar baan bij de Franse politie opgezegd en is met haar vriendin Sanne permanent actief in de internationale binnenvaart. Met hun schip Les Deux stranden ze in Frankrijk tijdens een hevige vorstperiode. Met collega schipper Adri Flink drinkt Isabel '’s avonds een stevig glaasje. De volgende ochtend vindt ze het lichaam van de onfortuinlijke schipper, verdronken!
De Franse rechercheur Costo, start het onderzoek naar de doodsoorzaak en al snel raakt Isabel met hem in conflict. Bijna op hetzelfde moment besluit ze om haar kennis over het rechercheren maar toe te passen en start ze zelf een onderzoek, dit tot groot ongenoegen van Costo. Maar de eigenwijze en impulsieve Isabel laat zich door niets en niemand tegenhouden…

IJspret is een verhaal dat een afsluiting moet zijn rond de protagonist Isabel Jansen. Een serie die geen echte hoogtepunten kent, als je het opmerkelijke karakter van Isabel Jansen buiten beschouwing laat en een hoogtepunt zou noemen. De auteur zet in dit vierde deel haar koers gewoon voort, alsof ze op een vooraf ingesteld kompas vaart. Door deze keuze bestaat IJspret deels uit flashbacks uit de eerdere drie delen. Omdat de frequentie daarvan vrij groot is, blijft er netto niet zoveel over voor het feitelijke verhaal, de dood rond schipper Flink.

Met veel sterk overdreven en weinig realistische feitelijkheden en toevallige gebeurtenissen, sukkelt de zaak naar een oplossing. In dit traject is een overmatig gebruik van grove taal meer gewoonte dan uitzondering. Een aanleiding is daar niet altijd voor nodig, het gestoorde gedrag van Isabel Jansen lijkt bijna synoniem met deze vorm van communicatie. Het is overbodig te vermelden dat dit de lezer al snel gaat irriteren.

Het kinderachtige en knullige onderzoek dat door Isabel wordt uitgevoerd stemt niet overeen met haar succesvolle politieloopbaan waaraan met regelmaat wordt gerefereerd. En dat een Franse agent zich al de beledigingen laat welgevallen zoals door Costo wordt gedaan, tart iedere vorm van geloofwaardigheid.

De conclusie is dat de serie nog enigszins overeind wordt gehouden door de kennis van de binnenvaart die Esther de Blank in de vier verhalen heeft gestopt. Dit afsluitende vierde deel heeft het gebrek aan kwaliteit van de voorgaande delen echter maar weinig kunnen compenseren!