Het toeval regelmatig een stevig handje geholpen

Robert Goddard is op de eerste plaats historicus. Deze in 1954 in Hampshire geboren ras Engelsman, rondde zijn studie geschiedenis aan de universiteit van Cambridge af. Op 32-jarige leeftijd nam hij het besluit om met zijn toenmalige werkzaamheden te stoppen en zich volledig te wijden aan het auteurschap. Zijn achtergrond van de geschiedenis weet hij in inmiddels al in 24 boeken op meesterlijke wijze te combineren met zijn vertelkunst. Dat levert hem in Engeland al jarenlang de titel van bestsellerauteur op. De laatste loot aan zijn indrukwekkende boekenstam is het (vervolg-)verhaal The Ways of the World  dat in het Nederlands de titel Intrige in Parijs  meekreeg.

We schrijven het jaar 1919 als voormalig piloot bij de RFC (Royal Flying Corps, later de Royal Air Force) James (Max) Maxted zijn voornemen om een eigen vliegschool te beginnen meer vorm wil geven. Zijn vader, de voormalige diplomaat sir Henry Maxted, heeft op zijn landgoed nog wel een stuk grond voor hem beschikbaar dat geschikt is als vliegveld. Het plan van Max komt in gevaar als ze in Londen het bericht ontvangen dat Henry in Parijs is overleden door een val van het dak. De Franse politie wil het voorval als een noodlottig ongeluk afdoen en daarmee het dossier sluiten. Op verzoek van hun moeder, lady Winifred Maxted, gaan Max en zijn broer Ashley naar Parijs om de administratieve rompslomp rondom het overlijden af te werken en het stoffelijk overschot naar Londen te begeleiden.
Tijden hun verblijf in Parijs krijgt Max informatie in handen die hem doet twijfelen of zijn vaders overlijden wel het gevolg is van een ongeluk. Hij besluit in Parijs te blijven om de waarheid met betrekking tot de dood van zijn vader boven tafel te krijgen.

Intrige in Parijs  is een verhaal dat door fans van Robert Goddard direct herkend wordt door de kenmerkende schrijfstijl van de meester. Tegen een achtergrond van waargebeurde feiten in de periode net na WO I en de nog heersende achterdocht bij Europese landen, kruipt zijn spannende fictie langzaam steeds verder dat stukje geschiedenis in. Zijn vakmanschap zorgt dat na enkele tientallen pagina’s beide tot een eenheid zijn verworden en de verschillen tussen feiten en fictie nauwelijks meer zichtbaar zijn.

Naarmate het verhaal vordert, neemt het aantal scènes dat de wenkbrauwen flink doet fronsen, toe. Goddard neemt met regelmaat de vrijheid om het toeval een stevig handje te helpen. De gedachte dat de situatie ietwat geforceerd en zonder verder verklaring naar zijn hand gezet wordt, lijkt harde werkelijkheid te worden. Alsof hij de verhaallijn tussentijds steeds wat bijstelt. Daarnaast heeft de auteur ook moeite om het spanningsniveau vast te houden. Als de ontknoping langzaam van start gaat en naar een climax groeit, zou je verwachten dat de spanning in gelijke tred mee beweegt. Het is teleurstellend te ervaren dat precies het tegengestelde gebeurt. Bij de ontknoping lijkt de auteur verstrikt te raken in de door hemzelf gecreëerde complexiteit. Dat gaat volledig ten koste van de spanning die in dit deel ook grotendeels wegzakt. Daarmee helpt hij de mogelijkheid van een spetterende climax volledig om zeep, wat jammer en onnodig is.