Traag en amper verrassend

De auteur Almar Otten woont en leeft niet alleen in Deventer, hij ‘is’ Deventer en heeft dat met de paplepel in gekregen. Met zijn ongekende historische kennis van deze stad kan hij er interessante verhalen over vertellen. Dat heeft hij inmiddels ruimschoots bewezen met zijn eerder verschenen verhalen, Jeugdzonde en Blauw goud. Voor de laatste titel ontving hij zelfs de Diamanten Kogel.

De serie waar deze titels onderdeel van zijn heet ‘'De zeven Deventer moordzaken’' dus staat ons in Nederland en Vlaanderen nog iets moois te wachten. Ook in deel drie speelt de op de Athenaeumbibliotheek werkende historica Lineke Tesinga haar rol weer met verve. In Jeugdzonde zal ze echter terug moeten grijpen op de prille historie van haar eigen leven.

De bekende tv-presentator Jan Kees Kreupel en zijn jongere soapsterretje Izebel van Dam hebben een conflict, veroorzaakt door hevige jaloezie vanwege Jan Kees. Hij zet haar in een bos uit de auto en rijdt vervolgens onverstoord naar huis. Izebel keert echter niet terug en lijkt spoorloos verdwenen.
Kort daarna wordt het lichaam van Tweede Kamerlid Abraham Theelinck gevonden, op beestachtige wijze vermoord. Het is in deze periode dat Lineke Tesinga wordt benaderd door een man die zegt op zoek te zijn naar oude stukken van Johannes van Vloten over de bekende Spinoza. Op dat moment wordt de vermissing van een belangrijk archiefstuk ontdekt. Lineke gaat op zoek. Onverwacht bezoek van voormalig klasgenootje Susanne van Bijler brengt haar echter in verwarring en samen met haar vriendin Laura probeert ze de gebeurtenissen op een rijtje te krijgen. Maar dan zal Lineke haar verleden ook eerst goed helder moeten hebben want een en ander lijkt daar in direct verband mee te staan.

Jeugdzonde is een interessant verhaal over verdwenen manuscripten, geheimen uit het verleden en niet verwerkte jeugdtrauma'’s. De in de Deventerse historie geïnteresseerde Almar Otten is dan de aangewezen persoon om fictie en feiten met elkaar te mengen tot een mix die de lezer zo graag van hem ziet. Dat is hem in Jeugdzonde helaas niet helemaal gelukt. In het thrillergedeelte zijn de verdwijning van het soapsterretje en de dood van Theelinck een leuke en spannende speurtocht waard, maar het raakvlak met de historie is dun, flinterdun. En naarmate het levensverhaal van Lineke vordert raakt het soms los van deze verhaallijn. Het lijkt dan de auteur zelf ook op te vallen waardoor er wat snelle correcties aangebracht moeten worden om de historie in de pas mee te nemen. Dat wordt moeilijk als hij zich alleen maar beperkt tot de reden van verbanning van Spinoza en de bevestiging door Van Vloten, namelijk het (on)geloof.

Laat je, al lezend, het historische deel even naar de achtergrond verdwijnen dan blijft een aantrekkelijke politieroman over waarin Lineke Tesinga wellicht het verkeerde beroep heeft en beter rechercheur had kunnen zijn. Dit was ook niet in strijd geweest met haar verleden dat in dit verhaal zwaar weegt, ook de Nederlandse hermandad is ooit jong geweest. Dus kom je al gauw bij de conclusie dat het niet echt een mooi geheel is. Wel een relatie en soms met elkaar te maken maar geen sluitend geheel.

Voor wat de snelheid en psychologische lading betreft geldt bijna hetzelfde. Geen snelle thriller zoals verwacht maar wel een verhaal waarin de angst ontstaat welk gevaar er achter de volgende hoek schuilt en voor wie. Naar het einde toe groeien spanning en snelheid wel maar dan is er al zó veel bekend dat een verrassing uitgesloten is. Dan gaat het niet meer over het ‘wie deed het, maar ‘waarom gebeurde het?’ Om dat goed te doorgronden is terugbladeren bijna een must.