Alles zit op de juiste plaats

Het is voor Vlaamse auteurs doorgaans niet eenvoudig om enige ruimte op de Nederlandse thrillermarkt te veroveren. Daar zou vanaf dit moment wel eens een kentering in kunnen komen. Danny Beyens heeft met zijn vierde boek Kinderen van de regenboog zoveel succes in de Crimezone leesclub, dat dit meerdere deelnemers heeft doen besluiten zijn drie eerder verschenen boeken ook te gaan lezen. Evenzo hebben de vele positieve reacties van deelnemers, andere lezers aangespoord tot aanschaf van het boek en deelname aan deze leesclub. Dat mag als een kleine, bescheiden overwinning voor de auteur worden beschouwd.

Kinderen van de regenboog start met grote onrust in Hulshout wanneer de 19-jarige studente Evy van Hemelen niet terugkeert van haar studentenkamer in Antwerpen. Als haar mobiele telefoon in een bos wordt gevonden, is dat een reële aanwijzing dat het jonge meisje iets ernstigs moet zijn overkomen. Dit is ook het moment om het onderzoek van de lokale politie over te dragen naar de Federale Gerechtelijke Politie Turnhout. Door deze opschaling komt het dossier in handen van commissaris Ward Coppens en zijn collega Axel Degraaf, ondersteund door hoofdinspecteur Veronique Leys. Zij vallen tijdens het verdere onderzoek van de ene verbazing in de andere als blijkt dat alles wat Martha, Evy’s oma en opvoedster, vertelt over het leven dat Evy zou leiden, niet waar blijkt te zijn.

Danny Beyens heeft met Kinderen van de regenboog een indrukwekkend en indringend verhaal op papier gezet. Hij laat zijn protagonisten Coppens, Degraaf en Leys een zwerftocht maken door de bureaucratische wirwar waaruit het Belgische politieapparaat bestaat. De drie speurders stoten meermaals hun neus en moeten over een haast onmenselijk doorzettingsvermogen beschikken om toch doelmatig hun werk te blijven doen. Naast de primaire verhaallijn over de verdwijning en zoektocht naar Evy, zaait de auteur voortdurend verwarring met talloze secundaire lijntjes, die er uiteindelijk wel toe doen om een bevredigend einde te kunnen creëren. Maar nooit wordt de structuur van het verhaal geweld aangedaan.

Danny Beyens bezit een grote professionele kennis van de Nederlandse taal. Hij speelt met zijn vocabulaire en gebruikt regelmatig niet alledaagse woorden die iets extra's aan het geheel geven en leesplezierverhogend werken. Daarmee tilt hij Kinderen van de regenboog naar een taalkundig niveau dat helaas geen gemeengoed is in de wereld van de thriller. Gecombineerd met zijn meesterlijke vertelkunst, is het lezen van zijn werk puur genieten.
Tevens schroomt Beyens niet om precaire onderwerpen aan te snijden zoals het neerzetten van België als draaischijf van de internationale kinderhandel, -prostitutie en -pornografie. Ook de veelomstreden datum ‘21-12-2012’ waarop de kalender van de Maya'’s stopt wat het einde van de wereld zou inluiden, is in het verhaal verweven. Zelfs een bruikbare receptuur voor het witwassen van geld ontbreekt niet.

Kortom, alles zit op de juiste plaats, emoties daar waar het hoort, ontroering op het juiste moment, iets te weinig spanning (dat weer wel) en natuurlijk ook humor. Want zonder dat is het leven saai, zeker in België.