Een roman, geen flitsende pageturner

De in 1946 geboren Engelse auteur John Lawton bracht in 1995 zijn debuut Black Out uit. Het verscheen in 2004 onder dezelfde titel in het Nederlands. In 1996 verschijnt Old Flames, dat vervolgens in 2005 bij ons verschijnt als De lijfwacht. Daarna verschijnen nog een drietal boeken waarvan A lily of the Field (De celliste) waarschijnlijk het bekendste is. Twee jaar later wordt het dan al twaalf jaar oude Old Flames bij ons opnieuw gepubliceerd, maar nu voorzien van een nieuwe cover en een nieuwe titel: Koud vuur... Een beetje rommelig uitgeverswerk allemaal, maar alle boeken hebben één ding gemeen: Frederick Troy speelt de hoofdrol.

Frederick Troy, werkzaam bij Scotland Yard, wordt als begeleider aangesteld wanneer Nikita Chroetsjov en maarschalk Boelganin Engeland bezoeken. Aanleiding voor deze keuze is simpel: Troy heeft Russische voorouders en spreekt vloeiend Russisch. Stan Onions, hoofdinspecteur moordzaken, geeft Troy de opdracht mee om de gesprekken van de Russische gast goed te beluisteren en zijn meerderen hierover te informeren. Dus spionnetje spelen! De Russische partijleider blijkt veel sarcasme te bezitten en dit graag te spuien onder zijn buitenlandse gastheren. Troy moet ook het onderzoek op zich nemen naar de dood van kapitein luitenant ter zee Arnold Cockerwell, die verdacht werd van spionage. En, hoe toevallig, Cockerwell werd verdacht van spionage voor de Russen. Hier lijkt iets aan de hand te zijn en zeker als er nog meer doden vallen. Troy voelt zich als een koorddanser op een wiebelend koord, en dat gevoel wordt nog versterkt door de vele politieke spelletjes die gespeeld worden.

Koud vuur is geen boek dat je zomaar even wegleest. In eerste instantie zorgt daar het aantal pagina'’s (475) wel voor, in tweede instantie laat het verhaal het niet toe. Koud vuur is zeker geen flitsende pageturner waar je moeiteloos in kunt blijven lezen. Dat Lawton heel veel tijd en papier wijdt aan details die er toe doen is logisch. Dat hij dit ook doet aan futiliteiten die nauwelijks toegevoegde waarde hebben, is minder handig. Dit is een doodsteek voor de spanning. Spanning die je wel verwacht omdat de uitgever op de cover aangeeft dat je een thriller leest, terwijl de auteur in zijn historische kanttekening in zijn openingszin aangeeft dat Koud vuur een roman is. Na het lezen blijkt de auteur meer gelijk te hebben dan de uitgever, Koud vuur is een roman, gebaseerd op het politieke klimaat uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Wie daar belangstelling voor heeft, zit goed met Koud vuur. In het andere geval is het zaak om het vuurtje brandend te houden, want een klein zuchtje is al voldoende om het uit te waaien.

Op het eerste gezicht lijkt een vergelijking met het werk van Philip Kerr een terechte, zij het dat Kerr daar toch te kort mee wordt gedaan omdat zijn verhalen spannender zijn. Dus blijft Lawton toch een beetje uniek met zijn verhalen die wat zwaarder maar zeker niet slechter zijn dan de gemiddelde roman of thriller.