Prettige schrijfstijl, onduidelijke personages

Heeft Amsterdam De Cock (met C-O-C-K), Rotterdam Marit Johansen, de Achterhoek Nelleke de Winter, zo lijkt het erop dat Limburg zich veilig kan wanen met inspecteur Tom Vriens, het geesteskind van auteur en parttime muziekdocent Henry de Hoon. In zijn vijfde boek, Moorddate, laat De Hoon voor de tweede keer deze speurder in actie komen in een politie(streek)roman met het mooie Zuid-Limburgse Vaalserland als decor.
In de korte proloog vernemen we waarom de Russische Irina Mitenka naar Nederland vertrekt.

De alleenstaande Daan Lindeman komt vol enthousiasme in herberg 'Tegenover de Kerk' in Vijlen vertellen dat hij eindelijk een serieuze date heeft. De uitbaatsters Anna Honings en Carolien Visser kennen Daan al langer en zoeken op internet of hij niet het zoveelste slachtoffer is geworden van deze vorm van bedrog en misleiding. Als ze ervan overtuigd zijn dat dit ook zo is, proberen ze het te voorkomen en gaan naar de plaats waar de date is gepland. Maar ze komen blijkbaar te laat, want Daan strompelt, zwaar gewond en bloedend, de nabijgelegen uitspanning 'Het zuchtende zwijn' binnen. De hulpdiensten kunnen alleen zijn dood nog vaststellen. Inspecteur Tom Vriens en zijn assistent Gerard de Leeuw nemen de zaak in handen.
Een eerste inventarisatie leert hun dat in het kleine dorpje Vijlenerberg bijzondere, en soms verborgen, relaties tussen de bewoners bestaan. Relaties die je op het eerste gezicht in het vredige dorpje niet zou vermoeden. Een bestuurlijke kwestie die voor sommige bewoners grote consequenties kan hebben, maakt het allemaal niet eenvoudiger.

Moorddate is een rasechte 'dorpse' politieroman met Oost-Europese invloeden die zich afspeelt in Zuid-Limburg. Henry de Hoon speelt met de relaties zoals die zich nu eenmaal in een klein dorpje voordoen, inclusief de onderlinge sociale controles die in dergelijke gemeenschappen ongewild gemeengoed zijn. Hij maakt er dankbaar gebruik van. Dat dit de spanning niet altijd ten goede komt lijkt bij voorbaat ingecalculeerd. Door een paar bijzondere karakters wat verder uit te diepen (soms op het randje van roddel en achterklap) krijgt het verhaal ook wel humoristische trekjes. Leuk om te lezen, maar ze verdoezelen enigszins het gemis aan een sterk karakter. Want dat is in Moorddate niet te ontdekken en maakt het verhaal uiteindelijk weinig indrukwekkend. Zelfs de geaardheid van de terugkerende Tom Vriens is te weinig om daar fan van te worden. De attente lezer zal ook niet direct ontdekken wie het verhaal draagt. Is het toch de teruggekeerde inspecteur of de beide horeca-uitbaatsters? Of misschien de Russische Irina of de criminele boekhouder Hans Slijper of zijn vriend Max Bulle?

Die vraag is in Moorddate moeilijk te beantwoorden. Het gebrek aan duidelijke hoofdfiguren maakt wel dat het verhaal niet lang blijft hangen. Dat is jammer, want De Hoon hanteert toch wel een prettige schrijfstijl. Laten we daarom besluiten met een oproep tot de auteur om zijn volgende verhaal te laten dragen door een sterk personage met een bepalend karakter.