Mooi verhaal maar weinig vaart

Jonathan Kellerman, de koning van de psychologische thriller, levert met Noodgreep (Self-Defense) wederom een verhaal af met Alex Delaware, vriendin Robin en vriend Milo Sturgis in de hoofdrollen. Hij laat deze drie personen steeds weer nieuwe avonturen beleven waarbij ieders aandeel nog wel eens wil wisselen. Zijn kennis van de psychologie heeft hij zich eigen gemaakt door beroepshalve als kinderpsycholoog een eigen praktijk te runnen en lesgevend aan de universiteit.
Zelfs voor een topschrijver als Kellerman is het toch steeds weer een uitdaging om het hoge niveau, dat we van hem gewend zijn, te continueren.
In Noodgreep maken we al snel kennis met Lucy Lowell, die lid is van een jury tijdens een proces tegen een seriemoordenaar. Haar drijfveer om dit te doen voert haar terug naar haar jeugd. Al kort na de rechtszitting ziet ze in haar dromen steeds een vierjarig meisje terugkeren dat door drie mannen door een bos wordt gedragen. Tijdens dezelfde rechtszitting getuigt Milo en Lucy is vol bewondering over de wijze waarop hij dit doet.
Om een verklaring voor de dromen te vinden verzoekt Milo aan Alex om Lucy te analyseren. In vele gesprekken met haar probeert Alex een oorzaak te vinden maar in eerste instantie blijft alles vrij vaag. Wanneer Lucy op eigen verzoek onder hypnose wordt gebracht en teruggaat naar het jaar waarin ze zelf 4 jaar is, wordt er meer duidelijk wat er is gebeurd.
Vast staat dat het een gebeurtenis betreft waar veel mensen bij aanwezig waren, de alcohol rijkelijk vloeide en seks een rol heeft gespeeld. Nu kan de speurtocht naar de mensen beginnen die bij deze happening aanwezig waren en wat hun rol hierin precies is geweest.
Het is Kellerman in dit boek niet gelukt om de spanning al vroeg in het verhaal te creëren en die ook vast te houden. Het verhaal zit vol dialogen die soms nog wel lang willen duren. Hij besteedt veel tijd aan de therapeutische gesprekken die hij met Lucy en andere personen voert en op die momenten is het verhaal erg traag. De enige leuke bijkomstigheid is de verliefdheid van Lucy die ze uitspreekt voor Milo.
Steeds denk je dat er voldoende informatie is om de vaart in het verhaal op te voeren maar geen enkele keer gebeurt dit ook werkelijk.
Resumerend kun je concluderen dat het verhaal weer als vanouds goed in elkaar zit. Uitgebreide dialogen waarin de behandeling van Lucy goed wordt weergegeven, met alle inzinkingen inclusief. Maar de echte spanning is nooit goed ingebracht. Dit maakt het geheel traag, soms interessant maar vaak ook langdradig en nijgend naar het saaie. Omdat het boek toch als thriller is gelabeld is een waardering van twee sterren misschien wel Kellerman onwaardig maar het verhaal verdient niet meer.